"Ένα παιδί που το έλεγαν Σπάρτα". Μία παράσταση κουκλοθέατρου για όλους με μηνύματα ζωής!!
Με ιδιαίτερη επιτυχία και την πρωτοφανή συμμετοχή κόσμου και βέβαια αμέτρητων παιδιών πραγματοποιήθηκε η παράσταση κουκλοθέατρου από την ομάδα των Κατηχητικών σχολείων της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στο Πουλυδένδρι Αττικής Η παράστασή μας και αυτή τη φορά μας έδωσε τα καλύτερα και τα πιο δυνατά μηνύματα."Το παιδί που το έλεγαν Σπάρτα"μας είπε την ιστορία του από τις πρώτες εκείνες ημέρες της ανησυχίας του στα μικρά του χρόνια ,μέχρι τα τελευταία χρόνια που ασπάσθηκε την Ορθοδοξία και μετέδωσε το μήνυμα του Ευαγγελίου όχι μόνο στην Ουγκάντα αλλά και σε άλλες Αφρικανικές χώρες.
Η παράστασή μας είχε σκοπό να ευαισθητοποιήσει μικρούς και μεγάλους για την χώρα της Αφρικής και να μας κάνουν γνωστές ,άγνωστες πτυχές της Ιεραποστολής.Ευχαριστούμε "από καρδιάς "όλους που παρακολούθησαν την εκδήλωσή μας .Για τη δημιουργία της παράστασης ευχαριστούμε την Μαρία Φουτούγιου για τη δημιουργία των σκηνικών και τις υπέροχες κούκλες.Τους ανθρώπους που ζωντάνεψαν τις κούκλες με τη φωνή τους: Ουρανία Χαβαντζόγλου ,Κατερίνα Μπιτάκου,Στέλιο Καναρή και τα παιδιά : Λάζαρο Χαβατζόγλου και Γιάννη Φουτούγιο.
Μετά το τέλος της παραστάσεως πραγματοποιήθηκε λαχειοφόρος παιχνιδιών και μικρό Αφρικάνικο παζάρι με σκοπό να ενισχυθεί η προσπάθειά μας στην Ουγκάντα.Για όλους αυτούς που κοπιάζουν για την Ουγκάντα,ευχόμαστε ο Θεός να ενισχύει και να ευλογεί να έργα και τις οικογένειές τους.
Η προσπάθειά μας συνεχίζεται : Εθνική τράπεζα : 656/201115-86 στο όνομα του ιερέως της ιεραποστολής GeorgeNyombi.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κένυας κ. Μακάριος μαζί με τους παιδίατρους από την Ολλανδία αφιέρωσαν όλη τη μέρα τους στο δημοτικό σχολείο που βρίσκεται στο χωριό Τσεπσάιτα στα ενδότερα της χώρας.
Οι παιδίατροι εξέτασαν περί τα 400 παιδάκια χθες και ολοκλήρωσαν σήμερα την αποστολή τους.
Ο Σεβασμιώτατος επισκέφθηκε σήμερα ένα νέο δημοτικό σχολείο το οποίο υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη.
Συγχάρηκε τον διευθυντή και τους καθηγητές για τη μεγάλη τους αφοσίωση και αποστολή στο δύσκολο έργο τους, καθώς το σχολείο βρίσκεται σε μια από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές.
Σήμερα το απόγευμα ο Σεβασμιώτατος τέλεσε την κηδεία του πρόσφατα δολοφονηθέντος μαθητή του γυμνασίου στην περιοχή Κεσεγκέι, εκεί που λειτούργησε την Κυριακή.
Παρέστησαν οι καθηγητές και όλοι οι μαθητές του γυμνασίου όπως και πλήθος κόσμου.
Ο Σεβασμιώτατος πήρε αφορμή από τους λόγους του Κυρίου «Εγώ ειμί η ζωή και η ανάσταση» και έδωσε το μήνυμα ότι δεν υπάρχει θάνατος και ο νεαρός Κορνήλιος κοιμάται και θα τον ξανασυναντήσουμε κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Ιδιαίτερα κάλεσε τους μαθητές να προσεύχονται για τον φίλο και συμμαθητή τους. Ο νεαρός Κορνήλιος στα 20 του χρόνια είχε επιδείξει άριστη διαγωγή τόσο στην πνευματική του ζωή όσο και στα μαθήματα και προπαντός διέπρεπε στον αθλητισμό.
Η αγαθή ψυχή του Κορνήλιου θα προσεύχεται για όλους μας εκεί στον ουρανό που βρίσκεται μαζί με τον Χριστό. Ο Σεβασμιώτατος είπε ότι αποκτήσαμε από σήμερα έναν άγγελο, έναν πρεσβευτή για όλους μας.
Η μετάβαση στον τόπο της κηδείας ήταν πάρα πολύ δύσκολη, γιατί δεν υπήρχε τρόπος πρόσβασης με το αυτοκίνητο.
Έτσι ο Σεβασμιώτατος διένυσε αρκετά χιλιόμετρα με τα πόδια
Εδώ και δύο ακριβώς χρόνια, με τη Χάρη του Θεού και τις ευλογίες του Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ. Θεοδώρου Β΄, διακονώ τη μαρτυρική Επισκοπή του Μπουρούντι και της Ρουάντας, η οποία μετράει λίγα χρόνια ζωής. Θα καταχραστώ, λοιπόν, την υπομονή σας, για να κάνω ένα σύντομο απολογισμό της διαχείρισης της αγάπης σας, στη διάρκεια των δύο αυτών χρόνων της διακονίας μου. Άλλωστε, πρέπει να γνωρίζετε πού πηγαίνουν τα χρήματά σας, τι στόχους έχουμε πετύχει, πού αστοχήσαμε και τι σχεδιάζουμε για το μέλλον… Θεωρώ ότι η κατά κάποιον τρόπο λογοδοσία μου είναι απαραίτητη και έντιμη ενέργεια.
Όπως όλοι γνωρίζετε, το Μπουρούντι και η Ρουάντα βγήκαν πριν από μικρό χρονικό διάστημα από έναν αδελφοκτόνο πόλεμο, που κατέληξε σε γενοκτονία -σε διάστημα 100 ημερών σφαγιάστηκαν 1.000.000 άνθρωποι, μεταξύ αυτών και ψυχές αθώων παιδιών-, η οποία στιγμάτισε την τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα και απέδειξε περίτρανα ότι ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος. Αψευδείς μάρτυρες τα μουσεία μνήμης του πολέμου στη Ρουάντα, όπου απορεί κανείς σε ποιες ακραίες καταστάσεις μπορεί να οδηγήσουν τα μίση, η φιλαρχία, τα συγκρουόμενα συμφέροντα και οι προσωπικές φιλοδοξίες. Αυτούς τους ανθρώπους διακονούμε και προσπαθούμε να τους ανακουφίσουμε, να τους παρηγορήσουμε, να τους ανυψώσουμε. Ο πόλεμος τελείωσε, όπως όλοι οι πόλεμοι, από εκεί που άρχισε: από την ειρήνη. Κι εμείς έχουμε ήδη ξεκινήσει από το ίδιο σημείο. Οι ανάγκες πολλές, πνευματικές και υλικές. Οι σωματικές πληγές έχουν επουλωθεί, υπάρχουν όμως οι αθέατες, οι πληγές και τα τραύματα της ψυχής, που χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να σβηστούν. Οι προσπάθειές μας κατατείνουν στο να τους κάνουμε να νιώσουν ότι είναι άνθρωποι, να τους βοηθούμε να ζουν.
Στο Μπουρούντι, 40 περίπου χιλιόμετρα ΒΑ της Μπουζουμπούρας, υπάρχει μια ζωντανή χριστιανική κοινότητα από πρόσφυγες πολέμου, συσπειρωμένη γύρω από τον Ιερό Ναό του Αγίου Αλεξίου και των Αγίων Δώδεκα Αποστόλων. Οι άνθρωποι, στερημένοι των απαραιτήτων, δείχνουν μια απαράμιλλη θέληση να επιβιώσουν. Το περασμένο καλοκαίρι, χειροτονήσαμε ιερέα το διευθυντή του σχολείου της κοινότητας κι έτσι δώσαμε λύση στο πρόβλημα του ιερέα. Πρόβλημα, επίσης, δυσεπίλυτο για την ώρα είναι το εκπαιδευτικό. Στις πέντε αίθουσες του Δημοτικού σχολείου, στοιβάζονται, κυριολεκτικά, 700 παιδιά. Επιτακτική είναι η ανάγκη προσθήκης τεσσάρων τουλάχιστον αιθουσών, όμως οι κατασκευές αυτές τόσο στο Μπουρούντι όσο και στη Ρουάντα είναι πανάκριβες, διότι τα πάντα είναι εισαγόμενα και επομένως επιβαρύνεται το κόστος τους και με τα έξοδα μεταφοράς τους από γειτονικές χώρες. Όσο για σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, τα πράγματα είναι το ίδιο απογοητευτικά. Το πλησιέστερο Γυμνάσιο απέχει 10 χιλιόμετρα, απόσταση που τα ελάχιστα παιδιά που φοιτούν σε αυτό τη διανύουν με τα πόδια. Με τα πόδια, επίσης, οι ασθενείς προσπελάζουν τον πλησιέστερο υγειονομικό, ας πούμε, σταθμό και με τα πόδια οι μικροί μαθητές, προτού ξεκινήσουν για το σχολείο τους, διανύουν απόσταση 5 χιλιομέτρων για να φέρουν νερό στο σπίτι -είναι δικό τους καθήκον αυτό- από την κοντινότερη γεώτρηση.
Τόσο στο Μπουρούντι, όσο και στη Ρουάντα -στη Ρουάντα περισσότερο- αγκάλιασαν την Ορθοδοξία με μεγάλη αγάπη. Ψάχνοντας να εξηγήσω το λόγο και χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η Ιεραποστολή μας είναι σχετικά νέα, από την άποψη ότι άρχισε να λειτουργεί μετά τον πόλεμο, οπότε είμαστε, κατά κάποιον τρόπο, άφθαρτοι. Η κάθε μας εξόρμηση είναι γι’ αυτούς ένα γεγονός ιδιαίτερης σημασίας, γι’ αυτό και η υποδοχή που μας κάνουν είναι συγκινητική. Άνθρωποι απλοϊκοί, χωρίς κάποια αξιόλογη παιδεία οι περισσότεροι –κι αυτό είναι επόμενο, εφόσον ο πόλεμος ήταν καταλυτικός για την εξέλιξη της ζωής τους– και παρ” όλη την απλοϊκότητά τους, οι ερωτήσεις τους σχετικά με τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας, τα μυστήριά της, τα ιερά πρόσωπα και τις θρησκευτικές παραδόσεις κάθε άλλο παρά απλοϊκές είναι. Θα ήθελα να αναφερθώ, επίσης, και στο ρόλο του κράτους, σχετικά με τη λειτουργία της Ορθόδοξης Εκκλησίας και όχι μόνον. Οι Ιεραποστολές λειτουργούν κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του κράτους, το οποίο επεμβαίνει ακόμη και στην επιλογή του κτιρίου στο οποίο στεγαζόμαστε. Βάσει του Συντάγματος της χώρας, είμαστε υποχρεωμένοι να υποβάλλουμε τα πιστεύω της Ορθόδοξης πίστης μας, τις δογματικές αλήθειες του Ευαγγελίου καθώς και το καταστατικό λειτουργίας. Εφόσον εγκριθεί, μας χορηγείται προσωρινή άδεια ενός έτους, η οποία παρατείνεται επ’ αόριστον. Τον Αύγουστο του τρέχοντος έτους, περιμένουμε να την πάρουμε, γιατί έχουμε να παρουσιάσουμε έργο. Συγκεκριμένα, έχουμε ανοίξει οκτώ κοινότητες στη Ρουάντα, έχουμε προβεί σε τέσσερις χειροτονίες ιερέων και έχουμε στείλει έξι νέους Ρουαντέζους στο Θεολογικό Σεμινάριο «Μακάριος ο Γ΄» στο Ναϊρόμπι της Κένυας, προκειμένου να χειροτονηθούν, μετά την αποφοίτησή τους. Ύστερα από κατήχηση, έχουμε βαπτίσει εξακόσιους περίπου Ρουαντέζους και υπάρχουν πολλοί ακόμη που περιμένουν να βαπτισθούν. Να σημειωθεί ότι όλες οι ιεροτελεστίες γίνονται στο ύπαιθρο, αφού στερούμαστε ναών. Επίσης, το κράτος δίνει ιδιαίτερη σημασία στην κοινωνική πολιτική, γι’ αυτό και συνεργάζεται στενά μαζί μας για την άσκησή της.
Σε γενικές γραμμές, τα ίδια ισχύουν και στις δύο χώρες με την εξής διαφορά: Στο Μπουρούντι, η κυβέρνηση μάς παραχωρεί δωρεάν οικόπεδα, με την προϋπόθεση να χτίσουμε σχολεία, ναούς, υγειονομικούς σταθμούς. Μάλιστα, μας έχουν ήδη παραχωρήσει δύο οικόπεδα και προσπαθούμε να πάρουμε τους τίτλους ιδιοκτησίας και να βρούμε δωρητές για την προώθηση των έργων. Αντίθετα, στη Ρουάντα τα πάντα πωλούνται σε υψηλές τιμές. Για να μη σας ταλαιπωρώ περισσοτερο, συνοψίζοντας, θα σας υπενθυμίσω ότι δεν έχουμε επισκοπείο, χώρους για εξομολόγηση, κατήχηση και φιλοξενία φίλων-εθελοντών, που μας επισκέπτονται κατά καιρούς. Κάποια έργα βρίσκονται ακόμη σε εκκρεμότητα, κυρίως λόγω στενότητας χρημάτων αλλά και λόγω κάποιων νομικών κωλυμάτων που, πιστεύουμε, θα ξεπεραστούν. Ιδιαίτερο πρόβλημα αποτελούν οι μετακινήσεις μας τόσο στο εσωτερικό της κάθε χώρας όσο και η μετάβασή μας από τη μια στην άλλη. Το αυτοκίνητο καταστράφηκε σε τροχαίο ατύχημα. Δεν είναι λίγες οι φορές που μένουμε στο δρόμο και πηγαίνουμε στις ποιμαντικές μας επισκέψεις με συγκοινωνία, που δεν είναι καθόλου συχνή και χάνουμε πολύτιμο χρόνο.
Κλείνοντας, κάνω έκκληση στην αγάπη σας και στα φιλάνθρωπά σας αισθήματα, που αποδεδειγμένα σάς διακρίνουν: Προσευχηθείτε για εμάς, γίνετε συνοδοιπόροι μας, βοηθήστε μας να μάθουμε στα πλάσματα του Θεού που διακονούμε, εδώ και δυο χρόνια, ν’ αναγνωρίζουν τα θαύματα, δηλαδή την ουσία της ζωής, να τους μάθουμε ότι η ζωή είναι ένα δώρο του Θεού σ’ εμάς και ότι ο τρόπος που θα ζήσουν τη ζωή τους είναι το δικό τους δώρο στο Θεό. Ας κάνουμε, λοιπόν, όλοι μας αυτό το δώρο υπέροχο… † Ο Μπουρούντι & Ρουάντας Ιννοκέντιος
For exactly two years, by the Grace of God and the blessings of His Beatitude Theodore II, Pope and Patriarch of Alexandria and All Africa, I have been serving the martyred Diocese of Burundi and Rwanda, which came into existence just a few years ago. Thus I will presume upon your love and patience in order to make a brief review of the management of your loving contributions during these two years of my ministry. Besides, it is proper that you should know where your money goes, which goals we have achieved, which we have missed as well as our plans for the future… I consider it necessary and honorable to make this accountability, so to speak, report.
As you all know, not so long ago Burundi and Rwanda came out of a fratricidal war, which resulted in genocide -in just 100 days one million people were massacred, among them innocent children; this marked the last decade of the 20th century and proved beyond the slightest doubt that “man is a wolf to man”. The war memorial museums in Rwanda bear undeniable witness to that. It is there that one wonders how man can be led to acts of brutality when driven by hatred, power lust, conflicting interests and personal ambitions.
It is such people that we minister to and try to comfort, alleviate their suffering and uplift their spirit. Like all wars, this war ended at some point as well, giving peace a chance. It is then that our role started.
There are numerous needs to meet, spiritual as well as material. The visible physical wounds have healed, but there are wounds that are unseen, the wounds and scars of the soul, which are really very hard to erase. Our efforts are focused on making these poor creatures feel again that they are human beings and on helping them to live.
In Burundi, 40 kilometers northeast of Bujumbura, there is a vibrant Christian community of war refugees, rallied around the sacred church of Saint Alexius and the Twelve Apostles. These people, deprived of basic essentials, show an unparalleled will to survive. Last summer, we ordained as a priest the director of the school community; this way, we provided a solution to the problem of the priest there. Another intractable for the time being problem pertains to education. As many as 700 children are literally crammed into the five classrooms of the primary school. There is an urgent need to add at least four classrooms, but the construction costs in both Burundi and Rwanda are extremely high due to the transportation costs from neighboring countries, as everything is imported. As for a secondary school, things are equally disappointing. The nearest middle school is 10 km away, distance which the few children that attend it have to cover on foot. It is on foot as well that the sick have to go in order to reach the nearest “health station”, so to say. Also, the little students, before setting out for their school, have to walk 5 kilometers in order to fetch water for home -this is their own task – from the nearest borehole. Both Burundi and Rwanda – even more in Rwanda – embraced Orthodoxy with great love. Seeking to explain the reason and without claiming infallibility, I concluded that this is due to the fact that our Mission is relatively new in the sense that it made its presence noticeable after the war, therefore, we are, in a way, incorruptible. Each of our pastoral journeys is for them an event of great importance, which is why they give us a warm and hearty welcome. Simple-hearted people, most of them without any special education -and this is only naturally expected, since the war was a catalyst for the evolution of life thereof. However, despite their simple-heartedness, their questions about the teachings of our Church, its Mysteries, its holy figures and religious traditions are anything but simplistic. I would also like to refer to the role of the state as regards the operation of the Orthodox Church and not only. The Missions operate under the watchful eye of the state, which intervenes even in the selection of the building that houses us. According to the country’s Constitution, we are obliged to submit the beliefs of our Orthodox faith, the doctrinal truths of the Gospel as well as the charter of operation. If approved, we are granted a temporary permit for one year, extendable indefinitely. We expect to get ours in the August of the current year because we have work to present. Specifically, we have founded eight parish communities in Rwanda, we have performed four priestly ordinations and we have sent six young Rwandans to the Makarios III Theological Seminary in Nairobi, Kenya, to be ordained after their graduation. After catechesis, we have baptized about six hundred Rwandans, while there are many more waiting to be baptized. Please note that all rites are performed outdoors, since we lack sacred churches. Also, the state gives special importance to social policy, which is why it works closely with us in the pursuit of social policy. In general, the same applies to both countries with the following difference: In Burundi, the government gives us free land, provided we construct schools, churches and health stations. Indeed, we have already been granted two building plots, and we are trying to get the title deeds and find sponsors to promote the projects. Unlike Burundi, in Rwanda everything is sold at high prices. In order not to inconvenience you any further, summing up, I will remind you that we have neither an episcopal residence, nor spaces for confession, catechesis and hosting friends-volunteers, who visit us from time to time. Some work is still in progress mainly due to shortage of money but also because of some legal obstacles, which we will hopefully overcome. A particular problem is that of our moving around within the country as well as our transition from one country to another. Our car was damaged in a traffic accident. As a result, it is not uncommon for us to get stuck on the road and go on our pastoral visits by means of public transport, which is not at all frequent and makes us waste valuable time.
In closing, I would like once more to appeal to your love and your charity feelings, which evidently characterize you: Pray for us, become our companions, help us to teach the creatures of God that we have been ministering to for two years to recognize the miracles, that is, the essence of LIFE, to teach them that LIFE is a gift of God to us and that the way they will live their lives is their own gift to God. Let’s make, then, all of us, this gift as wonderful as possible…
The theme for the junior group this term is Living our Orthodox Faith and on Sunday 9 March Carol Vikos, who facilitates the junior class, used the story (in a very practical way) to encourage children to pray at any time of the day. These little children are often accompanied by their parents who together with their children, are also learning about their Orthodox Faith The story line is about a monk, who deep in the forest he prays. The monk looks as though he is doing simple, ordinary tasks, such as chopping wood and tending to his garden, but as he works he is growing in prayer. The monk prays continually throughout the day and night, and as the seasons pass, he becomes a holy man. This delightful, beautifully- illustrated book teaches children that no matter what they are doing, or what hour of the day it is, they too, can pray.
Θερμή υποδοχή επεφύλαξε στο νέο Κυβερνήτη της Αλεξάνδρειας κ. Hani Elmessiry ο Προκαθήμενος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αφρικής κ.κ. Θεόδωρος Β΄. Κατά την επίσκεψη, παραβρέθηκε και ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στην Αλεξάνδρεια κ. Χρήστος Καποδίστριας, και με την ιδιότητα του Πρύτανη του διπλωματικού σώματος της Αλεξάνδρειας, καθώς και ο Επίσκοπος Ναυκράτιδος κ. Μελέτιος. Από την πλευρά του, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας υποδέχτηκε τον νέο ισχυρό άνδρα της Αλεξάνδρειας στην είσοδο της έδρας του Παλαίφατου Πατριαρχείου και αμέσως ανέβηκαν στην Αίθουσα του Πατριαρχικού Θρόνου. Ο κ. Θεόδωρος ξενάγησε τον κ. Hani Elmessiry στα Μουσεία του Πατριαρχείου και στην βιβλιοθήκη, μιλώντας του για το έργο του ιεραποστολικού πατριαρχείου τόσο στην Αίγυπτο όσο και την Αφρική. Επίσης, ευχαρίστησε θερμά τον Αιγύπτιο Πρόεδρο Άμπντελ Φατάχ Ελ Σίσι για την αγάπη με την οποία έχει περιβάλλει τόσο ο ίδιος όσο και ο λαός της Αιγύπτου το ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο, εκφράζοντας τη μεγάλη του ικανοποίηση για το γεγονός ότι η Χώρα του Νείλου αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση της αρμονικής συμβίωσης Χριστιανών και Μουσουλμάνων, προσθέτοντας ότι όπου βρεθεί στην αφρικανική ήπειρο, μιλάει για την Αίγυπτο, που αποτελεί την πύλη της Αφρικής για την Ευρώπη και καταλήγοντας «ο Θεός να ευλογεί την Αίγυπτο». Να σημειωθεί ότι ο νέος Κυβερνήτης της πόλης, που έχει κερδίσει την μεγάλη εκτίμηση όλων των κατοίκων της πόλης, είναι ο ίδιος γέννημα θρέμμα της πόλεως και γνωρίζει καλά τη σημασία που έχει παίξει η ελληνική παροικία στην ιστορία της Αλεξάνδρειας. Μάλιστα, να σημειωθεί ότι κατά την πρώτη συνάντησή του με τον Έλληνα Γενικό Πρόξενο, είχε υποσχεθεί να επισκεφθεί από κοντά τους ελληνικού φορείς και έτσι άρχισε από την έδρα του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου.
Σήμερα το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κένυας κ. Μακάριος μετέβη στο μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Ναϊρόμπι, για να συμμετάσχει στη διεθνή έκθεση Παιδείας των πανεπιστημίων και κολλεγίων τόσο της Κένυας όσο και του εξωτερικού.
Στον κατάλληλο χώρο της έκθεσης υπήρχε περίπτερο, στο οποίο υπήρχαν έντυπα και οδηγίες όπως και πληροφορίες για τα δύο ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Ιεράς Μητρόπολης Κένυας: το Ορθόδοξο Κολλέγιο της Αφρικής και η Ορθόδοξη Πατριαρχική Σχολή «Αρχιεπίσκοπος Μακάριος ο Γ΄».
Ο Σεβασμιώτατος περιήλθε όλο τον εκθεσιακό χώρο και συνομίλησε με τους υπεύθυνους και οργανωτές της έκθεσης, τονίζοντας, πάντοτε, τον ρόλο που διαδραματίζει η παιδεία στην καλλιέργεια ορθού φρονήματος και στην εξύψωση των νέων, ακαδημαϊκά και πνευματικά.
Στην επίσημη έναρξη ο Σεβασμιώτατος κλήθηκε να ανοίξει το γεγονός αυτό με ειδική προσευχή.
Στη συνέχεια, είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με τους εκπροσώπους του Υπουργείου Παιδείας, οι οποίοι συγχάρηκαν τον Σεβασμιώτατο για τις τόσες εκπαιδευτικές δραστηριότητές του στην επικράτεια της Κένυας και είπαν ότι θα συνεχίσουν να συνεργάζονται και να βοηθούν όσο μπορούν με διάφορους τρόπους για την επίτευξη του κοινού στόχου.
Μέσα στα στενά της συνοικίας Σούμπρας του Καΐρου, μίας από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του κόσμου, εκεί όπου κάποτε έσφυζε το ελληνικό στοιχείο, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος Β΄ ανέγνωσε τους Γ΄ Χαιρετισμούς προς την Υπεραγία Θεοτόκο, στο ιστορικό εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων. Σε γειτονιά που συνεχίζει μέχρι και σήμερα να αναβλύζει το ελληνικό άρωμα, τα χρώματα του Ελληνισμού μαζί με την Ορθοδοξία, με τους λίγους Αιγυπτιώτες που έχουν απομείνει να φυλάνε τις δόξες του παρελθόντος… Σε αυτήν την εκκλησία, όπου έχει να θυμήσει άπειρες στιγμές σε χιλιάδες Αιγυπτιώτες Έλληνες, ο Προκαθήμενος της ορθόδοξης Εκκλησίας της Αφρικής ετέλεσε την κατανυκτική ακολουθία, συμπαραστατούμενος από τον πρώην και τον νυν Πατριαρχικό Επίτροπο Καΐρου: τον Μητροπολίτη Καρθαγένης (Τύνιδας) κ. Αλέξιο και τον Μητροπολίτη Μέμφιδος (Ηλιουπόλεως Καΐρου) κ. Νικόδημο. Μιλώντας προς το εκκλησίασμα, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας μίλησε για το πρόσωπο της Παναγίας, υπό τη σκέπη της οποίας κρατούν δυνατή την παρουσία τους τα πρεσβυγενή Πατριαρχεία της Ορθοδοξίας. «Δείτε στα μάτια της Παναγίας σήμερα, τη μητέρα που μεσιτεύει, δείτε στο πρόσωπό της το στήριγμα του κόσμου, αλλά πάνω από όλα, δείτε τη μάνα που συγχωρεί, την μητέρα που αγιάζει, την μητέρα που πρεσβεύει, τη μάνα που σκέπει πλούσιους και πτωχούς, ορφανά και εγκαταλελειμμένα παιδιά μέσα στις απέραντες χώρες της Αφρικής…», ήταν τα συγκινητικά λόγια του Αλεξανδρινού Προκαθημένου κ. Θεοδώρου. Όπως επίσης, συγκινητική ήταν η τελευταία ενότητα της ιερής ακολουθίας, με τον Πατριάρχη Θεόδωρο να αναγινώσκει την Γ΄Στάση των Γ΄Χαιρετισμών και αμέσως μετά, ψέλνοντας το «Τη Υπερμάχω» να ευλογεί όλο το εκκλησίασμα.
Να σημειωθεί ότι ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας έκανε ιδιαίτερη μνεία στην προσφορά της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου, «μία Κοινότητα που αναπέμπει μία αρχοντιά, που αγαπάει τα σχολεία μας, τις εκκλησίες μας και το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, για αυτό, ας είναι πάντοτε ευλογημένη», κατέληξε.
Στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Αγίου Δημητρίου Pointe Noireο Θεοφιλ.Επίσκοπος Μπραζαβίλ και Γκαμπόν κ. Παντελεήμων ετέλεσε, την 13η Μαρτίου 2015, την Ακολουθία της Γ’ Στάσεως του Ακαθίστου Ύμνου και εκήρυξε περί του Πανσέπτου προσώπου της Υπεραγίας Θεοτόκου ως προτύπου αγιάζουσας αγάπης, μητρικής στοργής και προσευχητικής υπομονής.
Ο άγιος Βενέδικτος καταγόταν από την Ιταλική πόλη Νουρσία και ήταν τέκνο πλουσίων και ευλαβών γονέων. Σύμφωνα με τον συναξαριστή του αγίου Νικοδήμου έζησε τον 6οαιώνα μ.Χ. Από μικρός αποδέχτηκε την κλίση του και μαζί με τον άνθρωπο που ανέλαβε την ανατροφή του μετέβη στην έρημο, όπου ασκήτεψε και συμφιλιώθηκε με τον Θεό. Μετέβαλε ένα φαράγγι στα Απέννινα Όρη σε τόπο προσευχής, νηστείας, αγρυπνίας και μελέτης του Θείου Λόγου, σε τόπο αγιασμού. Πόλος έλξης έγινε η περιοχή όπου ασκήτευε ο άγιος. Η επιτέλεση θαυμαστών σημείων σε συνδυασμό με την αγιότητα του βίου είχαν ως αποτέλεσμα καταρχήν, την προσέλευση εκατοντάδων μοναχών ως υποτακτικών του και στην συνέχεια, την ίδρυση μοναστηριού στο Όρος Cassino το 540 μ.Χ. Οι μοναχοί του μοναστηριού του ονομάστηκαν Βενεδικτίνοι και το συγκεκριμένο μοναχικό τάγμα υπάρχει μέχρι και τις μέρες μας στη Δύση. Το 543 μ.Χ αφού ολοκλήρωσε την επί γης θεάρεστη βιωτή του, ο άγιος Βενέδικτος εκοιμήθη εν Κυρίω αφήνοντας πίσω του ένα σπουδαίο έργο που συνέδραμε στην ιεραποστολική προσπάθεια της Εκκλησίας.
CC-BY Lawrence OP
Μοναχισμός και Ιεραποστολή
Ο μοναχισμός κατά τον Ιερό Χρυσόστομο είναι η αληθινή φιλοσοφία. «Οἱ μοναχοί μιμοῦνται τόν ἀποστολικόν ζῆλον καί τάς ἀσωμάτους δυνάμεις (τους αγγέλους)».
Σε τι συνίσταται ο ζήλος των αποστόλων; Στην προσπάθεια εφαρμογής της προτροπής του Ιησού «πορευθέντες».
Και ποιο είναι το έργο των αγγέλων; Η διακονία του σχεδίου της Θείας Οικονομίας, του σχεδίου δηλαδή που κατέστρωσε και ολοκλήρωσε ο Χριστός για να μας χαρίσει τη δυνατότητα επιστροφής στον Παράδεισο, εάν φυσικά το επιζητούμε.
Άρα, μοναχός είναι ο άνθρωπος εκείνος που έχει στην καρδιά του τη φλόγα του αποστόλου και όντας κοντά στον Θεό – απομακρυσμένος από τα γήινα -, σαν άγγελος σπεύδει να συμβάλει καθοριστικά στη διάδοση του Ευαγγελίου «πάση τη κτίσει». Πολλοί αναρωτιούνται· τι σχέση έχει ο μοναχισμός με την ιεραποστολή; Ο μοναχός εγκαταλείπει τον κόσμο, απομακρύνεται και εξαφανίζεται από αυτόν, ενώ το έργο της ιεραποστολής – και κυρίως της ιεραποστολής στα έθνη –είναι μια βουτιά μέσα στον κόσμο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Κι όμως, η βάση, ο σκοπός και ο στόχος του μοναχισμού και της ιεραποστολής είναι κοινά. Ακούγεται αντιφατικό κι όμως, έτσι είναι! Βάσητους έχουν τις δυο σπουδαιότερες εντολές του Κυρίου: «᾿Αγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου. Αὕτη ἐστὶ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή. Δευτέρα δὲ ὁμοία αὐτῇ. ᾿Αγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν». Ο μοναχισμός, όπως επισημαίνει και ο Άγιος Πορφύριος, δεν είναι φυγή αρνητική από τον κόσμο, αλλά φυγή θείου έρωτα, θείας λατρείας. Είναι εκδήλωση απόλυτης αγάπης προς τον Θεό και προς την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο. Δεν πρόκειται για ενέργεια ατομική, εγωιστική και εγωκεντρική, αλλά για πράξη θυσιαστική για χάρη του κόσμου, όπως άλλωστε και η ιεραποστολή. Οι προσευχές των μοναχών, ο ιδρώτας των μετανοιών και τα δάκρυα της προσευχής τους στηρίζουν τους ιεραποστόλους, μαλακώνουν τις ψυχές των νεοφωτίστων και των κατηχουμένων. Έπειτα, σκοπόςκαι του μοναχισμού και της ιεραποστολής είναι να επικρατήσει το Ευαγγέλιο, η Χαρμόσυνη Αγγελία, σε όλο τον κόσμο απ’ άκρη σ’ άκρη, σ’ όλη τη γη. Και στόχοςτους; Η σωτηρία του κόσμου, όλου του κόσμου, ανεξαρτήτως εθνότητας, χρώματος, φύλου και ηλικίας! Άλλωστε, ο Παράδεισος είναι μεγάλος και η αγάπη του Θεού Πατέρα ακόμη μεγαλύτερη και μας χωράει όλους! Τέλος, ο μοναχισμός είναι η ύψιστη προσπάθεια προσεγγίσεως της αγιότητας και γνωρίζουμε πολύ καλά πως ένας άγιος είναι ο μεγαλύτερος και σπουδαιότερος ιεραπόστολος. Ο μοναχισμός είναι τα φτερά της ιεραποστολής, καθώς ενσαρκώνει το θεμέλιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον.
Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας είναι πράγματι ένας μεγάλος εκκλησιαστικός ηγέτης. Διότι, την ίδια στιγμή που μπορεί να συνομιλεί με τους μεγάλους ηγέτες που κρίνουν τις τύχες του κόσμου, την ίδια στιγμή μπορεί και συνομιλεί με τα παιδιά, κερδίζοντας τις καρδιές τους. Από τη μία πλευρά, μπορεί να τού αποδίδονται τιμές αρχηγού κράτους, αλλά όταν το απαιτήσει η στιγμή, δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να καθήσει σε ένα μικρό σκαμπό στο νηπιαγωγείο της Αχιλλοπουλείου της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου και να γίνει ένα με τα παιδιά 4-5 ετών, τραγουδώντας μαζί τους μάλιστα τα δικά τους τραγούδια… Άλλωστε, αυτός μόνος ξέρει την αγωνία εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών που έχει συναντήσει στο διάβα της ιεραποστολικής του ζωής στα έγκατα της αφρικανικής ηπείρου. Το χαμόγελο των παιδιών είναι άλλωστε η δύναμη που παίρνει ο ίδιος αλλά και η αιτία για τις ανυπέρβλητες προσπάθειες που καταβάλει ολοχρονίς μαζί με τους μητροπολίτες και ιερείς του για να κάνει καλύτερη τη ζωή του ποιμνίου του. Και μπορεί βέβαια, τα παιδιά των ελληνικών σχολείων της Ηλιούπολης στο Κάιρο να μην αντιμετωπίζουν προβλήματα σχετικά με την καθημερινότητα, αλλά σίγουρα ο λόγος του Πατριάρχη τους τούς δίνει μία άλλη, πνευματική τροφή, που τόσο ανάγκη τήν έχει ο σημερινός άνθρωπος κάθε ηλικίας. Αυτό άλλωστε επεσήμανε στον Μακαριώτατο, ο Δ/ντής της Αχιλλοπουλείου Σχολής κ. Χαράλαμπος Κουγεμήτρος όταν υποδέχτηκε τον Πατριάρχη, συνοδευόμενο από τον Πατριαρχικό Επίτροπο Καΐρου Μητροπολίτη Μέμφιδος κ. Νικόδημο και τον π. Ιωακείμ, μαζί με τον Σύμβουλο Εκπαίδευσης κ. Παύλο Καπίδη: «Ειδικά στην περίοδο της Άγιας Σαρακοστής που βρισκόμαστε, ο λόγος σας λαμβάνει για όλους μας, εκπαιδευτικούς και μαθητές, ιδιαίτερη σημασία», είπε συγκεκριμένα. Μα, και ο Πατριάρχης Θεόδωρος έφερε στο νου των παιδιών εικόνες από τα παιδιά της Αφρικής ή τα παιδιά που κατά καιρούς είχαν επισκεφθεί το Μουσείο της Φιλικής Εταιρείας στην Οδησσό, όταν εκείνος ήταν Έξαρχος του Πατριαρχείου στη Μόσχα. Να σημειωθεί ότι ο κ. Κουγεμήτρος προσέφερε και αναμνηστικό δώρο στον Πατριάρχη για να θυμάται την επίσκεψή του αυτή με την ημερομηνία 14 Μαρτίου 2015. Αμέσως μετά, ο Προκαθήμενος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αφρικής κατευθύνθηκε στην Αμπέτειο Σχολή, όπου έγινε θερμά δεκτός από τους μαθητές, τον Διευθυντή του Ιδρύματος Αμπέτ κ. Νικόλα Βαδή και την Αναπληρώτρια Διευθύντρια κα Βασιλική Πετροπούλου. Ο Μακαριώτατος μίλησε στα παιδιά για τα οράματά του και τις προσπάθειές του για το καλό του ποιμνίου του σε όλη την Αφρική, όπου κτίζει νοσοκομεία, ανοίγει πηγάδια, εγκαινιάζει σχολεία και κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να στέκεται στο πλευρό τους. Τούς προσκάλεσε μάλιστα να είναι στο πλευρό του, στις επικείμενες μεγάλες εορταστικές εκδηλώσεις για την ανακαίνιση του ιστορικού μοναστηριού του Αγίου Γεωργίου στο παλαιό Κάιρο. Τέλος, ευχαρίστησε θερμά τόσο τους Διαχειριστικούς Φορείς των δύο Σχολείων, την Ελληνική Κοινότητα Καΐρου και την Ιερά Μονή Σινά, αλλά και τους εκπαιδευτικούς για το έργο που κάνανε, ενθυμούμενος πάντοτε μία από τις εκπαιδευτικούς που είχε εκείνος όταν ήταν παιδί στην Κρήτη, την οποία με συγκίνηση την αντικρύζει κάθε φορά που τη βλέπει. «Έτσι θα θυμάστε τους εκπαιδευτικούς σας όταν μεγαλώσετε», τούς είπε και τούς μοίρασε αναμνηστικά πνευματικά δώρα.
Σε κατανυκτικό κλίμα, ο Αιγυπτιώτης Ελληνισμός εόρτασε την Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης στον περικαλλή ναό του Αγίου Νικολάου, εκεί όπου υπηρέτησε και ο Άγιος Νεκτάριος, με τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρο Β΄ να υψώνει τον Τίμιο Σταυρό, με τον ανθοστολισμένο δίσκο, συμπαραστατούμενος από τον Πατριαρχικό Επίτροπο Καΐρου Μητροπολίτη Μέμφιδος κ. Νικόδημο, τον Μητροπολίτη Πηλουσίου κ. Νήφωνα, τον Έξαρχο του Πατριαρχείου Μόσχας στο Κάιρο και τον ιερό κλήρο. «Ας φέρει ο Τίμιος Σταυρός την ειρήνη σε όλο τον κόσμο και στην πολύπαθη περιοχή της Μέσης Ανατολής, να βοηθήσει την Ελλάδα, την Κύπρο και την Αίγυπτο, να γλυκάνει τις καρδιές των πιστών, να είναι το σύμβολο των ζωής μας και όλων των λαών που να μάς οδηγήσει στο ιλαρό φως της Αναστάσεως», ευχήθηκε ο Προκαθήμενος του ιεραποστολικού Πατριαρχείου.
Την εικόνα από το Κάιρο μάς μεταφέρει και το παρακάτω βίντεο:
Αμέσως μετά, ο Πατριάρχης καλωσόρισε το νέο Πρέσβη της Κύπρου στο Κάιρο, κ. Χάρη Μορίτση, ο οποίος παραβρέθηκε στην ιερή ακολουθία, με την Γενική Πρόξενο της Ελλάδας στο Κάριρο κα Λαμπρινή Κομίνη, τον Πρόεδρο της Κυπριακής Αδελφότητας κ. Ανδρέα Μαυρομάτη, τον Πρόεδρο των Αραβοφώνων Ελληνορθοδόξων κ. Ρομπέρ Χόσνι, τους Αντιπροέδρους της Ελληνικής Κοινότητας Καΐρου κ.κ. Νικόλα Πολίτη και Κήμη Φλεβοτομά, την Γενική Γραμματέα της ΕΚΚ κα Σούλα Σκουφαρίδου, τον Πρόεδρο του Ορθόδοξου Πνευματικού Πατριαρχικού Κέντρου κ. Γιώργο Ζουμπουλίδη, την Πρόεδρο του Συλλόγου Ελλήνων Αποφοίτων Αμπετείου Σχολής κα Βίλλυ Πολίτου, τον Πρόεδρο της Χιακής Αδελφότητας κ. Λάμπρο Μπενοβία, τον Αντιπρόεδρο της Φιλοπτώχου κα Βάσω Γαζή, τον Αντιπρόεδρο του Ελληνικού Κέντρου Καΐρου κ. Μανούσο Δαμουλάκη και άλλους επισήμους καθώς και πολύ κόσμο.
Ce même jour, nous célébrons fête la vénération de la précieuse et vivifiante Croix. Toute la Terre se prosterne devant toi, O Verbe en vénérant ta vivifiante Croix That same day we celebrate celebration veneration of the precious and life-giving Cross. The whole earth worships you, O Word worshiping your life-giving Cross
Την ίδια μέρα γιορτάζει προσκύνηση του πολύτιμου και ζωοποιό Σταυρό. Ολόκληρη η γη που λατρεύει, Ο Λόγος λατρεύουν τη ζωή-δίνοντας σας Σταυρού
On 13th March 2015, His Grace Panteleimon Bishop of Congo-Brazzaville and Gabon conducted the Service of the 3rd Stasis of the Akathist Hymn and preached on the Most Venerable and All Holy Theotokos as an example of saintly love, maternal care and prayerful patience.
.webp)
.jpg)
