Quantcast
Channel: ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ
Viewing all 15836 articles
Browse latest View live

Patriarch of Alexandria together with Patriarch of Moscow

0
0

His holiness Patriarch of Alexandria and all Africa Theodore II served Divine Liturgy together with Patriarch of Moscow and all Russia Cyril and Archbishop of Prague Christophor, in Temple of Christ the Savior in Moscow, Russia.

https://www.youtube.com/watch?v=c2NbbAPeoHA

Συνέντευξη του Πατριάρχη Αλεξανδρείας στη ρωσική τηλεόραση για την Ορθοδοξία στην Αφρική (Αύγουστος 2015)

Πατέρας Θεμιστοκλής: Συνέντευξη για την Ιεραποστολή στην Σιέρα Λεόνε στην Αφρική

0
0
Συνέντευξη του Πατέρα Θεμιστοκλή για την ιεραποστολή στη Σιέρα Λεόνε στην Αφρική, στο ράδιο Κιβωτός της Ιεράς Μητροπόλεως Σερρών και Νιγρήτης, Μάρτιος 2014
 
 

The newest members of the Orthodox Church in Sierra Leone (St. Matthew 28.19)

"Οι χριστιανοί στη Μαδαγασκάρη προσέρχονται στον ναό ξυπόλυτοι, νηστικοί, βρώμικοι μερικές φορές. Τα πρόσωπά τους όμως λάμπουν..."

0
0
Αρχική











"...Έρχονται όρθρου βαθέος. Οι ακολουθίες τελούνται με ευλάβεια και προσοχή. Συμμετέχουν σ’αυτές όλοι, μικροί και μεγάλοι. Ψάλλουν δυνατά και γνωρίζουν απ’έξω τους ύμνους και τις προσευχές της εκκλησίας. Η καρδιά τους φλέγεται από πίστη και αγάπη Χριστού."

http://orthodoxmadagascar.org/mission/leitoyrgiki-zoi

Άλλο ένα πηγάδι πόσιμου νερού για την Τανζανία

Πάνω από όλα, δώσε αγάπη στα παιδιά όλου του κόσμου...!!

Κένυα: Μουσουλμάνοι κάλυψαν Χριστιανούς για να μην τους εκτελέσουν ισλαμιστές τρομοκράτες!

0
0
Κένυα: Μουσουλμάνοι κάλυψαν χριστιανούς για να μην τους εκτελέσουν ισλαμιστές τρομοκράτες

tanea.gr

Σομαλοί ισλαμιστές άνοιξαν πυρ εναντίον των επιβατών λεωφορείου στην Κένυα, σκοτώνοντας δύο ανθρώπους, ενώ ο ένας από τους επιβαίνοντες δήλωσε πως τόσο ο ίδιος, όσο και άλλοι μουσουλμάνοι αρνήθηκαν να ικανοποιήσουν την απαίτηση των δραστών να υποδείξουν ποιοι συνεπιβάτες τους ήταν χριστιανοί ώστε να τους εκτελέσουν.

Η επίθεση διαπράχθηκε χθες Δευτέρα στην Ελουάκ, περίπου 150 χλμ. νότια από τη Μάντερα, στην βορειοανατολική Κένυα, κοντά στα σύνορα με τη Σομαλία. Πριν από έναν χρόνο, μέλη της Σεμπάμπ είχαν κάνει έφοδο σε λεωφορείο με προορισμό το Ναϊρόμπι στην ίδια περιοχή κι είχαν εκτελέσει 28 από τους επιβάτες του οι οποίοι δεν ήταν μουσουλμάνοι.

Ο Αμπντι Μοχάμουντ Αμπντι, επιβάτης του λεωφορείου, είπε πως πάνω από 10 μέλη της Σεμπάμπ εισέβαλαν στο όχημα και διέταξαν τους μουσουλμάνους επιβάτες του να χωριστούν από τους χριστιανούς, κάτι που αρνήθηκαν να κάνουν.

«Δώσαμε μάλιστα σε ορισμένους που δεν ήταν μουσουλμάνοι να φορέσουν δικά μας ρούχα, για να μην τους καταλάβουν εύκολα. Μείναμε μαζί».

Συνέχεια...  http://www.tanea.gr/news/world/article/5321159/kenya-moysoylmanoi-kalypsan-xristianoys-gia-na-mhn-toys-ektelesoyn-islamistes-tromokrates/

Το τεράστιο πρόβλημα των προσφύγων στην Ευρώπη, αποτελεί το κύριο θέμα του χριστουγεννιάτικου μηνύματος του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεοδώρου

0
0


pyramisnews.gr

patriarxis 03

Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β’
ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, ΠΑΣΗΣ ΓΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ
ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ
ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ
ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ



«Ιησούς Χριστός εστιν η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τα αμφότερα έν και το μεσότοιχον του φραγμού λύσας» (Εφεσ. 2,14)                         



Αγαπητοί μου αδελφοί,

     Ο άνθρωπος πλάσθηκε από τον Θεό της αγάπης με φύση ειρηνική. Και η σχέση του ανθρώπου με τον Δημιουργό του μέσα στον παράδεισο ήταν απόλυτα ειρηνική. Από τη στιγμή όμως που ο άνθρωπος ύψωσε το εγώ του ως σημαία ανταρσίας, αυτή η ειρηνική σχέση με τον Θεό διαταράχθηκε. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος ύψωσε το ατομικό του θέλημα πάνω από το θέλημα του Θεού, η ειρήνη φυγαδεύτηκε από την καρδιά του. Τότε υψώθηκε «το μεσότοιχον του φραγμού» ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο.

     Τον μεσότοιχο του φραγμού γκρέμισε με την ενανθρώπησή Του ο Υιός του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός στάθηκε μετέωρος μεταξύ ουρανού και γης, άπλωσε τα χέρια του και ειρηνοποίησε τη γη με τον ουρανό. Ένωσε τον άνθρωπο με τον Θεό και δημιούργησε ανθρωπότητα νέα, φέρνοντας την ειρήνη. Η ειρήνη αυτή έχει κατεύθυνση διπλή: είναι συμφιλίωση των ανθρώπων με τον Θεό, αλλά και συμφιλίωση των ανθρώπων μεταξύ τους. Εγγυητής της ειρήνης έγινε ο Κύριός μας, ως ακρογωνιαίος λίθος του σώματος της Εκκλησίας.

     Μάς κάλεσε να γίνουμε σπλαχνικοί, τιθασεύοντας τον εγωισμό μας. Μάς κάλεσε να θεωρήσουμε πλησίον ανθρώπων αλλά και Θεού εκείνον που σπλαχνίζεται. Εκείνον που αυτονόητα στηρίζει τον άλλο, όχι διότι υπάρχει σχέση μαζί του φυλετική, εθνική ή θρησκευτική, αλλά διότι αυτό επιτάσσει η καρδιά του. Μάς δίδαξε την σπλαχνική αγάπη ως μοναδικό μέτρο αξιολόγησης της πίστης, των προθέσεων και των πράξεών μας.

     Κι όμως ο άνθρωπος συχνά αποτυγχάνει να θέσει ειλικρινά στον εαυτό του το ερώτημα: είμαι πλησίον στον συνάνθρωπο; Συνεχίζει να υψώνει τον δικό του μεσότοιχο του φραγμού, ελπίζοντας μάταια να αφήσει έξω την δυστυχία του κόσμου. Κι όμως τον μεσότοιχο του φραγμού διαβρώνουν τα δάκρυα εκείνων που ζητούν βοήθεια. Τον μεσότοιχο του φραγμού γκρεμίζουν, ως άλλα τείχη της Ιεριχούς, οι οιμωγές των απελπισμένων. Τον μεσότοιχο του φραγμού αλώνουν στρατιές αναγκεμένων με μόνο πολιορκητικό κριό την απόγνωση.



Αγαπητοί μου αδελφοί,


     Η προσφυγική κρίση που χτύπησε και διέρρηξε τις θύρες της Ευρώπης, απέδειξε στην πράξη ότι όσα τείχη κι αν υψωθούν, όσοι φράκτες κι αν απλωθούν, όσα ναρκοπέδια κι αν φυτευτούν, η απόγνωση σπάει τα στεγανά και αναζητά έμπρακτη κατανόηση. Αν όμως χιλιάδες πασχίζουν να ξεφύγουν από το καμίνι του εμφυλίου πολέμου στη Συρία, εκατομμύρια είναι εκείνοι που σε Αφρική και Μέση Ανατολή θεωρούν την Ευρώπη γη της επαγγελίας, γη που πασχίζουν να προσεγγίσουν διακινδυνεύοντας την ίδια τους τη ζωή.

     Στις μέρες μας μέτρο αξιολόγησης της ευσπλαχνίας μας οφείλει να είναι όχι μόνο η ετοιμότητά μας να συντρέξουμε τον πρόσφυγα, ανεξάρτητα από την σύσταση του αίματός του, το χρώμα του δέρματός του ή τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Η ευσπλαχνία μας κρίνεται από την ετοιμότητα της χριστιανικής μας συνείδησης να επαναστατήσει και να απαιτήσει όχι απλά τον έλεγχο της κρίσης, αλλά την θεραπεία των αιτίων που την τροφοδοτούν.

     Και η θεραπεία θα έρθει μόνο εάν την εισαγωγή της δυστυχίας αντικαταστήσει η εξαγωγή στις πατρίδες που πληθυσμιακά αιμορραγούν των αξιών που άνθισαν και κάρπισαν στην Ευρώπη, με πρωτεύουσα την αξία της χριστιανικής αγάπης. Μόνον έτσι θα ανακοπεί το ατέλειωτο ανθρώπινο ποτάμι της δυστυχίας, αλλά και θα σταματήσει να επιβιβάζεται λαθραία στις βάρκες της απόγνωσης το μίσος της τρομοκρατίας.

     Ο Μέγας Βασίλειος είπε: «Τόσους αδικείς, όσους θα μπορούσες να βοηθήσεις» (Ομιλία περί πλεονεξίας, PG 31, 276Α-277Β). Εγώ θα προσέθετα ότι και τους εαυτούς μας αδικούμε, όταν αφήνουμε στον αγρό της δυστυχίας να φυτρώνουν τα αγκάθια της τρομοκρατίας. Ας μη σπείρουμε λοιπόν την απάρνηση, διότι θα συνεχίσουμε να θερίζουμε την απόγνωση των άλλων και τον φόβο τον δικό μας. Ας σπείρουμε την αγάπη και την ειρήνη, όπως έκανε ο Κύριός μας, ο γεννηθείς προς ευαγγελισμό της ειρήνης προς όλους τους ανθρώπους, «τοῖς μακράν καί τοῖς ἐγγύς». (Εφεσ. 2,17)        
                    
Χρόνια Πολλά!


†Ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας
και πάσης Αφρικής
Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β΄


Εν τη Μεγάλη Πόλει
της Αλεξανδρείας
Χριστούγεννα 2015
 

Orthodox Diocese of Mozambique... "We are preparing Christopsomo"

Archbishop Anastasios, the science lover, who became an Apostle of Peace

0
0
               
oikoumene.org
Archbishop Anastasios, the science lover, who became an Apostle of Peace
Photo: Global Christian Forum

22 December 2015
By Marianne Ejdersten*
Renowned for his friendly, peaceful attitude and his inspiring speeches, nothing seems impossible for this man. He has struggled and faced a multitude of difficulties including severe illness and persecution, and he was asked to take up a new position at age 62. He committed to a country whose language and culture were unknown to him, arriving in the only officially declared atheist state, asked to rebuild the church.
In Tirana, Albania, 24 years later, he hosted the Global Christian Forum (GCF) consultation from 1-5 November. There, 150 high-level leaders and representatives of various church traditions from more than 60 countries gathered to listen and learn, and to stand in solidarity with churches and Christians experiencing discrimination and persecution in the world today.“It’s the fruit of our work together in Albania,” said Archbishop Anastasios of Tirana, Durrës and All Albania.
Archbishop Anastasios granted an interview to the World Council of Churches (WCC) news. This conversation took place in the archbishop’s residence in Tirana.
An apostle of peace and reconciliation, since meeting him in 1997, he is one of my greatest role models. I know, I’m merely one of many who share this. We meet in his residence office the day after his 86th birthday.  He extends a warm greeting, offering Greek coffee and cakes.  The welcoming room has warm colours, flowers and icons. It tells Archbishop Anastasios’s life story, one sometimes reflecting hazard. A double-glazed pane stopped a bullet that is suspended while it was in full flight toward him. It was fired by a sniper during the 1997 political upheaval that pushed predominantly Muslim Albania into chaos, nearly claiming the archbishop’s life. “I keep the window,” Archbishop Anastasios notes, “to remind me that life can end in a second. We must not waste a single day.”
Few men use their days like Archbishop Anastasios. Frail but energetic, he has spent the last 24 years overcoming immense obstacles to achieve a near-miracle in one of Europe’s poorest countries.

From Greece to Africa and Albania

Born into a religious family in Pireus, Greece on 4 November 1929, as a boy he was interested in science, but his view changed after four years of Nazi occupation of Greece. That brought fear, destruction, and the horrors of the Second World War.  He realized that the only way to make sense of the suffering was to work for eternal peace; the kind that can only come from Jesus Christ. He has dedicated his life and career to fulfilling Christ’s mandate.
His official title is Archbishop of Tirana, Durres and All Albania, but Anastasios has sometimes been called the Archbishop of Tirana and All. It isn't a title he objects to. "I am everyone's archbishop. For us, each person is a brother or sister. The church is not just for itself. It is for all the people.”
During the 1990s, around 160,000 people perished in the Balkan Peninsula violence. Although the conflicts largely hinged on ethnic differences, religion played a critical role in the three-sided war that embroiled Orthodox Christians, Roman Catholics, and Muslims. The archbishop discovered soon after arriving in Albania in 1992, his role was not merely to lead the Orthodox Church in Albania. "You must bear in mind that Albania had very little experience of being an independent country and even less of freedom.” During the communist era, from 1945 to 1990, Albania, just north of Greece, became the only country in the world to prohibit all religious practice. Just the act of crossing oneself could land one in prison. Every church, mosque and synagogue was destroyed or converted to secular use as Albanians, who now number 3 million, were isolated from the rest of the world.
The archbishop recalls, “The Albanian State was created in 1912-1913. Then there were 25 years of trying to build up that state in Europe’s poorest country. In such a setting it is necessary to think in larger terms, about social development as a whole, to think not in terms of decades but centuries….We must think what it means to be free.”

If you have faith, stay and struggle

After communism collapsed, in 1991 the Ecumenical Patriarch of Constantinople, the spiritual leader of Orthodox Christians, decided to send Archbishop Anastasios to Albania to report on the country’s religious situation. He found 1,600 destroyed churches and only 22 elderly priests still alive of the 440 who served Albania before communism. Albanians were, however, desperate for religious freedom and many gathered for services in fields where nothing remained of their former churches except broken bells.
He saw the despair in Albanians’ faces. “I thought, who's going to help these people? Who is going to give them hope?' I said to myself, ‘If you have faith, stay and struggle. If you don’t, go home.’” So he stayed. Over the next decade, Archbishop Anastasios fought to overcome centuries of ethnic and religious hostility, to establish a new church throughout the nation.
Archbishop Anastasios underline “About 150 new churches (both large and small) have been erected, 60 churches and monasteries, designated as cultural monuments, have been renovated and restored, and 160 churches have been repaired. More than 70 buildings have been purchased, built and reconstructed to make preschools, schools, youth centres, health centers, metropolitan sees, hospitality homes, workshops, soup kitchens, etc. Altogether there have been more than 460 building projects”.
All kinds of education are crucial for the archbishop. “Education is far more than books to read and facts to memorize. The goal must be to help shape people who are not only capable intellectually or skilled in certain specializations, but motivated by respect and love rather than greed and fear,” he observes.
"God did not give us a spirit of fear but of power. Those who fear God fear nothing else."
 

"Στην κεντροδυτική Αφρική, στο Κονγκό-Μπραζαβίλ, βιώνουμε τις ίδιες αλήθειες, που ζει η Εκκλησία από τότε που χύθηκε το αίμα του Λυτρωτή..."

0
0




 
Στις 26 Οκτωβρίου, η Εκκλησία του Χριστού εώρτασε την μνήμη του Αγίου και Ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου του Μυροβλύτου, που είναι συνάμα εορτή του Καθεδρικού Ναού της Επισκοπής μας. Τι σημαίνει αυτή η γιορτή για την τοπική Εκκλησία του Κονγκό;
Από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, έδρα του Επισκόπου ήταν ο τόπος εκείνος, στον οποίο βρισκόταν ο ναός, όπου ιερουργούσε ο ποιμενάρχης. Παραπλεύρως αυτού υπήρχε πάντοτε το ιερό βαπτιστήριο. Μια αδιάσπαστη ενότητα μεταξύ του τόπου, όπου τελούνταν η Θεία Ευχαριστία από τον Επίσκοπο, και της τέλεσης του μυστηρίου του Βαπτίσματος. Τότε βάπτιζε μόνον αυτός ως ο εγγυητής της ορθής πίστεως, γι΄ αυτό και το βαπτιστήριο βρισκόταν στην Καθέδρα· απτή απόδειξη της Ενότητος της Εκκλησίας ο Επίσκοπος, ο επιφορτισμένος με αυτό το ιερό και απαρασάλευτο καθήκον. Περπατούσε, δίδασκε και φωτιζόταν το σκοτάδι της αίρεσης, δηλαδή της απομάκρυνσης, της διάσπασης, του κερματισμού του αρράφου χιτώνα του Χριστού, έργο του ίδιου του διαβόλου. Κάποτε, κάποιος μόναχος με μια δόση ετεροχρονισμού είχε πει ότι ο αρχιερατικός σάκκος φέρει κωδωνίσκους, «για να τους ακούν οι αιρετικοί και να σκορπίζονται».
Απ’ τον ουρανό δες μας, Κύριε. Στην κεντροδυτική Αφρική, στο Κονγκό-Μπραζαβίλ, βιώνουμε τις ίδιες αλήθειες, που ζει η Εκκλησία από τότε που χύθηκε το αίμα του Λυτρωτή. Ωστόσο, ο τόπος τούτος ζει εποχές παλαιοχριστιανικές! Εργαζόμαστε σε μια γη που κάποτε –μήπως ακόμα;– φυτοζωούσε στην αναζήτηση ενός «θεού», ο οποίος εργάζεται στα πλαίσια μιας στυγνής συμβατότητας, μιας σχέσης δούναι και λαβείν. Η μεγαλύτερη δυσκολία στη διάδοση του Ευαγγελίου έγκειται στη διδαχή του λόγου, που προτάσσει την ελευθερία και την ιερή μοναδικότητα του προσώπου. Διότι οι αφρικανοί αδελφοί, σαν τους εθνικούς τότε, συνυπήρξαν –και ίσως εν μέρει συνυπάρχουν– με μια θρησκευτικότητα μπολιασμένη με τη δεισιδαιμονία και, μέσω αυτής, με τη σκλαβιά. Σ’ ένα ακούσιο μαρτύριο υποβάλλονται οι αδελφοί κάθε μέρα στους τόπους που διακονούμε, ως και σε χιλιάδες άλλες συμβάσεις, οι οποίες για εμάς είναι ακατανόητες, συμβιβασμένοι άλλωστε και εμείς, οι από αιώνων εκχριστιανισθέντες, με τις δικές μας σωστές ή μη νοοτροπίες.

BR3

Ερχόμαστε σε τούτη τη γη να μιλήσουμε στους αδελφούς μας για την Μία Αλήθεια, τον Ιησού Χριστό, που πλήττει τη σκλαβιά, στο συλλογικό ασυνείδητο των οποίων φρικτά παγιωμένη εμφωλεύει η αίσθηση του φόβου. Φόβοι που ξεκινούν από παλιά, προς τον αρχηγό, τον μάγο, τον εξορκιστή, τους δυνατούς πολεμιστές, την αυστηρά διαβαθμισμένη φυλετική ιεραρχία, τον δυνάστη άποικο. Ένας φόβος που εξαρτήθηκε πρωτίστως απ’ την παροχή της τροφής και ανδρώθηκε μέσα από την συστηματική απόκρυψη της παιδείας και της γνώσης. Πριν έρθουν οι αποικιοκράτες στη πλουσιότερη ήπειρο του κόσμου, την αφρικανική, όταν μονοπωλούσαν οι παραδοσιακές δομές κι αξίες, οι παραπάνω ομάδες ήταν εκείνες που διαχειρίζονταν τη γη, το νερό και την τροφή, υπήρχε η συλλογική παιδεία και γνώση της φυλής, ενώ η θρησκευτικότητα, όπου και αν στρεφόταν μέσα στο σκοτάδι της δεισιδαιμονίας, ήταν στοιχείο της ύπαρξής τους. Έπειτα ήρθαν οι δυτικοί, που μαζί με τ’αλλα τα δεινά, απλώσαν κι έναν χριστιανισμό «εμπλουτισμένο» με τις στυγνές επιδιώξεις τους, κληρικαλιστικά αναπτυγμένο, βασισμένο στην θεϊκή οργή που πάντοτε καραδοκεί…
Ήρθαμε κι εμείς, με υλικά μέσα πενιχρά αλλά πλούσιοι πνευματικά από την διαφύλαξη του απαραχαράκτου του ιερού Ευαγγελίου, ακούγοντας την φωνή των γηγενών. Έτσι έφτασε η Ορθοδοξία στα μέρη αυτά. Ζούμε αποστολικές εποχές σε τόπους που μοναρχούν οι φόβοι.
Τα μελωδήματα της εορτής του Αγίου Δημητρίου μας φέρνουν στο νου αυτήν ακριβώς την απουσία φόβου που είχε ο Μάρτυρας του Χριστού. Τις απαντήσεις του στο δικαστήριο των συμβιβασμένων. Οι δικαστές των μαρτύρων, εραστές του απολύτου τίποτε. Αυτούς που καταδίκασαν, δίωξαν, θανάτωσαν τους χριστιανούς, σήμερα δεν τους θυμάται κανείς. Η λησμοσύνη τούς κατάπιε, αφού η μνήμη και η καρδιά τούς αρνήθηκε. Αντιθέτως, στη γιορτή του ξεπροβάλλει από το νέφος των μαρτύρων ο νεαρός Μεγαλομάρτυρας Δημήτριος: «δεῦρο Μάρτυς Χριστοῦ πρὸς ἡμάς – έλα εδώ σ’ εμάς, Μάρτυρα του Χριστού», ψάλαμε στη γαλλική γλώσσα κι ο Μάρτυς του Χριστού ακούει. Έγινε για εμάς, τους Ορθοδόξους στο Κονγκό-Μπραζαβίλ, το θυσιαστήριο του Καθεδρικού Ναού, η πλάκα εκείνη του τάφου του –οι πρωτοχριστινικές Άγιες Τράπεζες- που ποτίστηκε με τα μύρα, γεννήματα της χάριτος του μαρτυρικού του αγώνα. Και πάνω σ’ αυτόν τον τάφο λειτουργεί ο Επίσκοπος της τοπικής Εκκλησίας, ομολογώντας την ενότητα της Πίστεως με την υπ’ ουρανόν Ορθοδοξία.

BR2

Σε τόπους πολλαπλών παραφωνιών, οι οποίες με κάθε τρόπο προσβάλλουν την πνευματική ελευθερία των εδώ αδελφών μας, με βαθειές θρησκευτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές ρίζες, έρχεται το αγιοκέρι της Ορθοδοξίας να λάμψει σκορπίζοντας μακριά τον φόβο του θανάτου. Όλοι οι φόβοι στο θάνατο ανάγονται κι η κατανίκηση των φόβων στην Ανάσταση του Χριστού μεγαλύνεται. Ανάσταση που ζουν τα φωτόμορφα παιδιά της Εκκλησίας Του, ενωμένα στο Σώμα της. Χωρίς την Ενότητα, Εκκλησία δε λογίζεται. Εκκλησία που ποτίστηκε με το αίμα του Χριστού, των Μαρτύρων, του Δημητρίου του Μυροβλύτη. Του Θεσσαλονικέως Αγίου που πρεσβεύει για την Ειρήνη και την Ενότητα της μακρινής από τον τόπο του μαρτυρίου του Εκκλησίας του αφρικανικού ισημερινού, η οποία σ’ αυτόν προστρέχει ως προστάτη, έφορο και πρεσβευτή προς τον Τριαδικό Θεό.
Αυτήν την Εκκλησία, Κύριε «επίβλεψον εξ ουρανού και ίδε». Επισκέψου το νεόφυτο αμπέλι Σου. Περιφρούρησε τα παιδιά σου, που τώρα γνωρίζουν την Οδό Σου, ώστε να περπατήσουν σωστά. Διαφύλαξε την Ενότητα της Εκκλησίας μέσα στον σύνδεσμο της πίστης και της ειρήνης, φώτισε τους ανθρώπους να καταλάβουν ότι αγάπη προς την Εκκλησία Σου σημαίνει πρωτίστως αγάπη προς την Ενότητά της. Κραταίωσε πνευματικά τα νέα παιδιά Σου, την Εκκλησία μας και «κατάρτισαι αὐτήν, ἥν ἐφύτευσεν ἡ Δεξιά Σου».
†Ο Μπραζαβίλ και Γκαμπόν Παντελεήμων

http://ierapostoles.gr/?p=7900

Orthodox Christian Mission Center: Help Support the Work of the OCMC this Nativity Season !

ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ: ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2015

0
0
 
 
Αριθμ. Πρωτ. 148/2015
Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β’
                            ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ,
ΠΑΣΗΣ ΓΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ
ΧΑΡΙΣ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
 
«Ἰησοῦς Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τὰ ἀμφότερα ἓν καὶ τὸ μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας» (Εφεσ. 2,14)
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Ο άνθρωπος πλάσθηκε από τον Θεό της αγάπης με φύση ειρηνική. Και η σχέση του ανθρώπου με τον Δημιουργό του μέσα στον παράδεισο ήταν απόλυτα ειρηνική. Από τη στιγμή όμως που ο άνθρωπος ύψωσε το εγώ του ως σημαία ανταρσίας, αυτή η ειρηνική σχέση με τον Θεό διαταράχθηκε. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος ύψωσε το ατομικό του θέλημα πάνω από το θέλημα του Θεού, η ειρήνη φυγαδεύτηκε από την καρδιά του. Τότε υψώθηκε «τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ» ανάμεσα στον Θεό και τον άνθρωπο.
Τον μεσότοιχο του φραγμού γκρέμισε με την ενανθρώπησή Του ο Υιός του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός στάθηκε μετέωρος μεταξύ ουρανού και γης, άπλωσε τα χέρια του και ειρηνοποίησε τη γη με τον ουρανό. Ένωσε τον άνθρωπο με τον Θεό και δημιούργησε ανθρωπότητα νέα, φέρνοντας την ειρήνη. Η ειρήνη αυτή έχει κατεύθυνση διπλή: είναι συμφιλίωση των ανθρώπων με τον Θεό, αλλά και συμφιλίωση των ανθρώπων μεταξύ τους. Εγγυητής της ειρήνης έγινε ο Κύριός μας, ως ακρογωνιαίος λίθος του σώματος της Εκκλησίας.
Μας κάλεσε να γίνουμε σπλαχνικοί, τιθασεύοντας τον εγωισμό μας. Μας κάλεσε να θεωρήσουμε πλησίον ανθρώπων αλλά και Θεού εκείνον που σπλαχνίζεται. Εκείνον που αυτονόητα στηρίζει τον άλλο, όχι διότι υπάρχει σχέση μαζί του φυλετική, εθνική ή θρησκευτική, αλλά διότι αυτό επιτάσσει η καρδιά του. Μας δίδαξε την σπλαχνική αγάπη ως μοναδικό μέτρο αξιολόγησης της πίστης, των προθέσεων και των πράξεών μας.
Κι όμως ο άνθρωπος συχνά αποτυγχάνει να θέσει ειλικρινά στον εαυτό του το ερώτημα: είμαι πλησίον στον συνάνθρωπο; Συνεχίζει να υψώνει τον δικό του μεσότοιχο του φραγμού, ελπίζοντας μάταια να αφήσει έξω την δυστυχία του κόσμου. Κι όμως τον μεσότοιχο του φραγμού διαβρώνουν τα δάκρυα εκείνων που ζητούν βοήθεια. Τον μεσότοιχο του φραγμού γκρεμίζουν, ως άλλα τείχη της Ιεριχούς, οι οιμωγές των απελπισμένων. Τον μεσότοιχο του φραγμού αλώνουν στρατιές αναγκεμένων με μόνο πολιορκητικό κριό την απόγνωση.
Αγαπητοί μου αδελφοί,
Η προσφυγική κρίση που χτύπησε και διέρρηξε τις θύρες της Ευρώπης, απέδειξε στην πράξη ότι όσα τείχη κι αν υψωθούν, όσοι φράκτες κι αν απλωθούν, όσα ναρκοπέδια κι αν φυτευτούν, η απόγνωση σπάει τα στεγανά και αναζητά έμπρακτη κατανόηση. Αν όμως χιλιάδες πασχίζουν να ξεφύγουν από το καμίνι του εμφυλίου πολέμου στη Συρία, εκατομμύρια είναι εκείνοι που σε Αφρική και Μέση Ανατολή θεωρούν την Ευρώπη γη της επαγγελίας, γη που πασχίζουν να προσεγγίσουν διακινδυνεύοντας την ίδια τους τη ζωή.
Στις μέρες μας μέτρο αξιολόγησης της ευσπλαχνίας μας οφείλει να είναι όχι μόνο η ετοιμότητά μας να συντρέξουμε τον πρόσφυγα, ανεξάρτητα από την σύσταση του αίματός του, το χρώμα του δέρματός του ή τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Η ευσπλαχνία μας κρίνεται από την ετοιμότητα της χριστιανικής μας συνείδησης να επαναστατήσει και να απαιτήσει όχι απλά τον έλεγχο της κρίσης, αλλά την θεραπεία των αιτίων που την τροφοδοτούν.
Και η θεραπεία θα έρθει μόνο εάν την εισαγωγή της δυστυχίας αντικαταστήσει η εξαγωγή στις πατρίδες που πληθυσμιακά αιμορραγούν των αξιών που άνθισαν και κάρπισαν στην Ευρώπη, με πρωτεύουσα την αξία της χριστιανικής αγάπης. Μόνον έτσι θα ανακοπεί το ατέλειωτο ανθρώπινο ποτάμι της δυστυχίας, αλλά και θα σταματήσει να επιβιβάζεται λαθραία στις βάρκες της απόγνωσης το μίσος της τρομοκρατίας.
Ο Μέγας Βασίλειος είπε: «Τόσους αδικείς, όσους θα μπορούσες να βοηθήσεις» (Ομιλία περί πλεονεξίας, PG 31, 276Α-277Β). Εγώ θα προσέθετα ότι και τους εαυτούς μας αδικούμε, όταν αφήνουμε στον αγρό της δυστυχίας να φυτρώνουν τα αγκάθια της τρομοκρατίας. Ας μη σπείρουμε λοιπόν την απάρνηση, διότι θα συνεχίσουμε να θερίζουμε την απόγνωση των άλλων και τον φόβο τον δικό μας. Ας σπείρουμε την αγάπη και την ειρήνη, όπως έκανε ο Κύριός μας, ο γεννηθείς προς ευαγγελισμό της ειρήνης προς όλους τους ανθρώπους, «τοῖς μακράν καί τοῖς ἐγγύς». (Εφεσ. 2,17)
 
Χρόνια Πολλά!
†Ο Πάπας καί Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής
Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ Β΄
Εν τη Μεγάλη Πόλει της Αλεξανδρείας
Χριστούγεννα 2015

http://www.patriarchateofalexandria.com/index.php?module=news&action=details&id=1152

THEODOROS II, PATRIARCH OF ALEXANDRIA: GRACE AND MERCY AND PEACE BY OUR LORD AND GOD AND SAVIOUR JESUS CHRIST BORN IN BETHLEHEM

0
0


Ref. No:148/2015


THEODOROS II,
BY THE GRACE OF GOD POPE AND PATRIARCH OF ALEXANDRIA,
ALL THE LAND OF EGYPT AND ALL AFRICA
TO THE FULLNESS OF THE APOSTOLIC AND PATRIARCHAL THRONE OF ALEXANDRIA
GRACE AND MERCY AND PEACE BY OUR LORD AND GOD AND SAVIOUR JESUS CHRIST BORN IN BETHLEHEM
 
“Jesus Christ is our peace, who has made us both one, and has broken down the dividing wall of hostility” (Ephesians 2:14).
My dear brothers and sisters,
Man was created with a peaceful nature by the God of love. And the relationship between mankind and his Creator in paradise was totally peaceful. However, from the moment that mankind raised his ego as a banner of rebellion, this peaceful relationship with God was disrupted. From the moment that mankind elevated his personal will over the will of God, peace fled from his heart. That is when the “barrier of the dividing wall” was raised between God and mankind.
This dividing wall was broken down by the Incarnation of the Son of God. Jesus Christ hovered between heaven and earth, stretched out His arms and made peace between earth and heaven. He united mankind with God and created a new humanity, bringing peace. This peace has a dual direction: it is a reconciliation of mankind with God, as well as a reconciliation of people among themselves. Our Lord became a guarantor of peace, as the cornerstone of the body of the Church.
He called on us to become compassionate, by harnessing our ego. He called on us to consider as our neighbor, as well as God’s, the one who is compassionate. That person who obviously supports others, not because there is a racial, national or religious relationship between them, but because it is demanded of his heart. He taught us compassionate love as the only measure of our faith, our intentions and our actions.
Yet people often fail to honestly pose this question to themselves: am I a good neighbor to my fellow humans? They continue to raise their own dividing wall, hoping in vain to exclude the misery of the world. Still, the dividing wall is corroded by the tears of those seeking help. The dividing wall is demolished, as were the walls of Jericho, by the laments of the desperate. The dividing wall is conquered by armies of those in need who have only the battering ram of despair.
My dear brothers and sisters,
The refugee crisis which has struck and broken down the doors to Europe, has proved in practice that however many walls are erected, as many fences as are spread, as many minefields as are planted, desperation breaks the impermeable and seeks practical understanding. However, if thousands are struggling to escape from the furnace of civil war in Syria, there are millions in Africa and the Middle East who consider Europe as the Promised Land, the land that they strive to approach, endangering even their lives.
Today, the measure of our compassion ought to be not only our readiness to support the refugee, irrespective of his blood composition, the color of his skin or his religious convictions. Our compassion is judged by the readiness of our Christian conscience to rebel and to demand not simply the control of the crisis, but the solution to the reasons which stoke it.
And the solution will come only if the import of misery is replaced by the export to the homelands which are bleeding, of the values which flourished and bore fruits in Europe, and on top of this list must be Christian love. Only then will this endless human river of misery be halted, and also then will the hatred of terrorism cease to be smuggled aboard the boats of despair.
St Basil the Great said: “We do an injustice to as many as we could assist” (Homily on greed, PG 31, 276Α-277Β). I would add that we do an injustice to ourselves too, when we allow the thorns of terrorism to take root in the fields of misery. Therefore let us not sow denial as we will continue to reap the despair of others and our own fear. Let us sow love and peace, as our Lord did, He who was born for the evangelisation of peace to all mankind, “to those far off and to those close by” (Ephesians 2:17).
Many years!
† THEODOROS II
 
Pope and Patriarch of Alexandria and All Africa
In the Great City of Alexandria
Feast of the Nativity 2016
 

Τα πραγματικά Χριστούγεννα - Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής

Τελικά θριαμβεύει και νικά η Ορθοδοξία στην Αφρική

0
0

Romfea.gr
 
afriki-15
 
Όσο κι αν θέλουν μερικοί να αγνοήσουν το κοσμοϊστορικό γεγονός της Γεννήσεως του Κυρίου μας, μέσα από συγκρούσεις, προβληματισμούς, φυλετικές διακρίσεις, πολιτισμικές διαφορές, εκρήξεις, δολοφονίες και απειλές που διαχωρίζουν λαούς και πολιτισμούς, πλανώνται και ψεύδονται.
Δεν υπάρχει καμιά σύγκριση με το γεγονός αυτό, γιατί η έλευση και παρουσία του Κυρίου πάνω στη γη άλλαξε ολοκληρωτικά την πορεία της ανθρωπότητας. Αυτή ήταν η κατάσταση της τότε γνωστής οικουμένης.
Με τη γέννηση, όμως, του Κυρίου, τα πάντα άλλαξαν. Εκεί που επικρατούσε έντονα η αμαρτία, το κακό, η φαυλότητα και η αδικία, ξαφνικά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και γεννιέται, ταπεινά, στο σπήλαιο της Βηθλεέμ, ένας αιώνιος Βασιλιάς και Κυρίαρχος όλης της Οικουμένης, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, που κήρυξε για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, με την ίδρυση της Εκκλησίας Του, μια παγκόσμια και μοναδική Βασιλεία, που έφερε τους ανθρώπους κοντά, δίπλα Του και τους ένωσε με μια πίστη, που ήταν και η αιτία της αλλαγής της πορείας της ανθρωπότητας.
Έτσι ο άνθρωπος, ο όπου γης, μπόρεσε «ο ωραίος κάλλει παρά πάντας τους υιούς των ανθρώπων» να ανακαινίσει, να συμμαζέψει και να ελευθερώσει, τέλος, όλους από τα δεινά της αμαρτίας και του θανάτου.
Έκανε τη δική Του Βασιλεία και έγινε όλος ο κόσμος ένα, αυτοί που Τον πίστεψαν και Τον δέχθηκαν ως Σωτήρα και Λυτρωτή τους.
Αυτό το Σαββατοκύριακο, εδώ στη γη της Αφρικής, ένιωσα, όσο ποτέ άλλοτε, την παρουσία του Θεού και τα ευεργετήματα της διδασκαλίας Του, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.
Σαν αστραπή συγκεφαλαιώθηκε όλη η σημασία του μεγάλου αυτού και ανεπανάληπτου προορισμού Του για τη σωτηρία των ανθρώπων.
Το Σάββατο το πρωί, πριν ακόμα χαράξει καλά – καλά, ακόμα ήταν νύκτα, με τα φώτα, τα κανδήλια και τα κεριά στην κατανυκτική εκκλησία της Πατριαρχικής Σχολής, μαζεύτηκαν μόνο οι κατοικούντες στον χώρο αυτό, μαθητές και καθηγητές, για την αποχαιρετιστήρια θεία λειτουργία, πριν αναχωρήσουν για τις χώρες τους και τους τόπους της καταγωγής τους, πενήντα μόλις ψυχές που αγάπησαν τον Κύριο και θέλησαν να Τον γνωρίσουν από κοντά και Τον εγκατέστησαν, μέσα τους, ως τον μοναδικό Κυβερνήτη των ψυχών τους και πίστεψαν ότι το σπήλαιο της Βηθλεέμ, με το Φως το ανέσπερο, φώτισε, πραγματικά τις ψυχές τους και τους έδωσε μια ανεπανάληπτη ευωδία, που ευεργετήθηκαν βαθιά και αντιλήφθηκαν, έντονα, το «πάσαν την βιωτικήν αποθώμεθα μέριμναν».
Μέσα σ’ αυτή τη μυστηριακή ατμόσφαιρα, προσφέρθηκε για μια ακόμη φορά η αναίμακτη θυσία, που έφερε εμάς τους γήινους και, στην προκειμένη περίπτωση, τους αφρικανούς αδελφούς μας, τους νέους αυτούς, που, από περάτων έως περάτων της Αφρικανικής γης, επιθυμούν τη μεταμόρφωσή τους, - επαναλαμβάνω – έφερε μια συγκλονιστική εμπειρική πρακτική της θεολογικής ακαδημαϊκής μόρφωσης με εκείνη της χαρισματικής μέσω των μυστηρίων, που, τελικά, οδηγεί στην αιωνιότητα.
Έψαλλαν σε διάφορες διαλέκτους, με έντονο μελωδικό τρόπο, αφού ο Θεός τους χάρισε, ανάμεσα στ’ άλλα, και αυτό το δώρο της ομορφιάς των φωνών και της καλλιφωνίας. Ήταν ένα ανεπανάληπτο γεγονός, μέσα στα τόσα που προσφέρει η θεία Χάρις στον χώρο αυτό της θεολογικής σκέψης, που, πάντα, συνδέεται, άμεσα, με την τελετουργία της Θείας Ευχαριστίας, που όχι μόνο μεταμορφώνει αλλά θεοποιεί το ανθρώπινο γίγνεσθαι, το πρόσωπο.
Η θεϊκή αυτή ένωση με το ανθρώπινο πρόσωπο μεταφέρει τον νου και την καρδιά σε άλλους κόσμους, υπεράνθρωπους και υπερβατικούς.
Οι ιεροσπουδαστές, με τάξη, ένας – ένας, πέρασαν και δέχθηκαν, από τα χέρια του πνευματικού τους πατέρα, το Σώμα και Αίμα Κυρίου.
Στο τέλος, ο Σεβασμιώτατος, αποχαιρέτησε όλους, με τους θερμούς λόγους «Χαίρετε και αγαλλιάσθε εν Κυρίω», λέγοντας ότι «ο καθένας ας πορευτεί εν ειρήνη και αγάπη», με την ελπίδα ότι θα συναντηθούν και πάλιν πριν τα Θεοφάνεια του 2016. Διάβασε, μάλιστα, την κατάλληλη ευχή για εκείνους που πρόκειται να ταξιδέψουν.
Να σημειώσουμε ότι το βράδυ της Παρασκευής, στην τραπεζαρία της Σχολής, ο Σεβασμιώτατος μίλησε στους ιεροσπουδαστές για την ευθύνη που έχουν, επιστρέφοντας πίσω στις χώρες και τις φυλές τους, να μεταφέρουν τις γνώσεις τους και τα ωφελήματα της πνευματικής εμπειρίας, που είχαν σ’ αυτό το διάστημα, με τη συχνή συμμετοχή τους στα μυστήρια της Εκκλησίας μας.
«Υπάρχουμε, γιατί, ακριβώς, βιώνουμε, καθημερινά αυτή την κοινωνία με τον Θεό, μέσα από την τέλεση της θείας λειτουργίας, που, τελικά είναι μια διαχρονική και δυναμική παρουσία μιας ενότητας, που μας εξασφαλίζει να συμμετέχουμε στο αιώνιο ταξίδι, που μας ανακαινίζει εσωτερικά και μας επιτρέπει να ανακαινιζόμαστε», κατέληξε ο Σεβασμιώτατος.
Στη συνέχεια, ο Σεβασμιώτατος, επισκέφθηκε την ενορία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο Κινό, όπου συγκεντρώθηκαν τα παιδιά που υπηρετούν στο ιερό στις διάφορες ενορίες της περιοχής.
Ο Σεβασμιώτατος, στην ομιλία του, συγχάρηκε τους ιερείς που είχαν αυτή την πρωτοβουλία να οργανώσουν και φέτος ειδική ημερίδα για τα παιδιά του ιερού και έδωσε την προσωπική του εμπειρία, όταν ο ίδιος υπηρετούσε στο ιερό, στην ενορία του. Ενθάρρυνε τα παιδάκια, τα ευχαρίστησε και στο τέλος τους έδωσε ενθύμια εικονίτσες και βιβλία με χριστιανικές ιστορίες για παιδιά.
Αμέσως μετά, έφθασε, γύρω στο μεσημέρι, στην εκκλησία του Ευαγγελισμού στο χωριό Κερέιτα, όπου είχαν συγκεντρωθεί μαθητές και μαθήτριες πέντε ενοριών των Κατηχητικών Σχολείων.
Και πάλι είχε την ευκαιρία να συγχαρεί τους κληρικούς και τους κατηχητές που και πάλι οργάνωσαν την ημερίδα αυτή και κάλεσε τα παιδιά των Κατηχητικών Σχολείων να προσπαθούν πάντα να εφαρμόσουν στη ζωή τους τα διδάγματα που παίρνουν, κάθε βδομάδα, γιατί μόνον έτσι θα μπορέσουν να καλλιεργήσουν μέσα τους το πνεύμα του Θεού, που, στο τέλος, θα τους οδηγήσει στη χαρά και την ελπίδα, που βρίσκεται μόνο κοντά στον Θεό και την Εκκλησία Του.
Από τις εκδηλώσεις αυτές των δύο ημερών, φαίνεται, καθαρά, πόσο επηρέασε ο Ιησούς τη ζωή των Αφρικανών από τη στιγμή που τον γνώρισαν, αγάπησαν και δέχτηκαν ως Σωτήρα και Λυτρωτή τους.
Άρχισε μια νέα ζωή, μέσα στο βάπτισμά τους και, κυριολεκτικά, με τα μυστήρια και τα μηνύματα της Ορθοδοξίας, αυτή η συνάντησή τους και γνωριμία τους στάθηκε ένας σταθμός και ένα νέο ξεκίνημα, γιατί γνώρισαν την αληθινή ζωή που ξεκουράζει και αναπαύει, βαθύτατα, την κάθε πονεμένη, ταλαιπωρημένη και δυστυχισμένη ψυχή των ανθρώπων.
Είναι μια ζωή δυναμική, αιώνια και ολοκληρωμένη.
Οι Αφρικανοί αδελφοί μας, όχι μόνο με τις εκδηλώσεις των δύο ημερών αλλά και καθημερινά, μας επιβεβαιώνουν ότι παρ’ όλους τους κόπους, τους μόχθους και τις ανθρώπινές τους προσπάθειες, τίποτε δεν μπόρεσαν να πετύχουν, χωρίς τη δυναμική εκείνη απόφασή τους, να ακολουθήσουν τον Κύριο και να γίνουν πιστά μέλη της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Είναι μέσα σ’ αυτό το πνεύμα που κινούνται και ζουν και απολαμβάνουν ήδη τα αγαθά της Βασιλείας του Θεού.
Μέσα από τη βαθιά γνωριμία και σταθερή προσήλωσή τους στη Ορθοδοξία, μας δίνουν ένα μήνυμα ελπίδας ότι, τελικά, η Εκκλησία μας ζει, θριαμβεύει και νικά σ’ όλα τα πλάτη και μήκη της Αφρικανικής Ηπείρου.
 

"Ηere, in Central Africa, Congo-Brazzaville, we are experiencing the same truths that the Church has lived since the Redeemer spilled His blood. Indeed, this place experiences early Christian times!"

0
0

Look down from heaven and behold…

 
 
On October 26, the Church of Christ celebrated the memory of the Holy and Glorious Great Martyr Demetrius the Myrrh-gusher, also feast of our Diocese Cathedral. What does this celebration mean for the local Church of the Congo?
From the early years of Christianity, the Holy See of the Bishop was that place in which the sacred church where the spiritual shepherd officiated was located. Alongside this there has always been the holy baptistery, indicating an unbroken unity between the place where the Eucharist was celebrated by the Bishop and the celebration of the sacrament of Baptism. Then only he had the right to perform the baptism as a guarantor of good faith, which is why the baptistery was always located in the See: the Bishop was witness to the Unity of the Church, in charge of this sacred and unshakeable duty. He walked, taught and lit the darkness of heresy, namely the removal, decomposition, fragmentation of the seamless tunic of Christ, a work of the devil himself. Once, a monk, using an expression of old times said that the Sakkos (dalmatic) carries bells to “scare the heretics away.»
Look down from heaven, oh Lord: here, in Central Africa, Congo-Brazzaville, we are experiencing the same truths that the Church has lived since the Redeemer spilled His blood. Indeed, this place experiences early Christian times! We work in a land that was once scraping along– is it still? – in search of a «god» who works within the frames of a grim compatibility, a give and take relationship. The greatest difficulty in spreading the Gospel lies in the teaching of the Word that gives priority to the freedom and sacred uniqueness of the person. This is so because our African brothers, like the gentiles of the time, coexisted -and perhaps they partly coexist- with a religiosity blended with superstition and through it with slavery. Our brothers undergo an involuntary martyrdom every day in the places they serve, as well as thousands of other practices that seem to be incomprehensible to us; after all, we ourselves, despite having been Christianized centuries ago, have, indeed, compromised with our own attitudes, whether these are right or not.

BR3

We come to this land in order to speak to our brothers about Jesus Christ, the One and Only Truth, which affects slavery. Unfortunately, a deep-rooted feeling of fear creeps into their collective unconscious. Fear dating back to older times, a fear of the leader, the magician, the exorcist, the strong warriors, the strictly graded racial hierarchy, the settler-oppressor. A fear which depended primarily on the provision of food and grew through the systematic concealment of education and knowledge. Before the arrival of the colonizers at the richest continent in the world, Africa, when traditional structures and values were being monopolized, it was these groups managing the land, water and food, there was collective education, racial awareness and tribal knowledge, while religiosity, wherever it turned within the darkness of superstition, was part of their existence. Then came the westerners, who along with the other ills, stretched over a Christianity «enriched» with their ruthless pursuits, clergically developed, based on divine wrath which always lurks ..
And then it was our turn. We came here, materially poor but spiritually rich by preserving the unfaked, genuine character of the holy Gospel, listening to the voice of the indigenous people. That is how Orthodoxy reached these places. We live experiences dating back to apostolic times in places where fear is the sole ruler.
The hymns sung on St. Demetrius feast day, evoke precisely this absence of fear that the Martyr of Christ had. His answers to the questions in the court of the compromised. The judges of the martyrs, lovers of absolute nothing. Those who condemned, persecuted, killed Christians are no longer remembered. . Oblivion has swallowed them, since their memory and heart refused to see the Truth. By contrast, on his feast day from the cloud of martyrs emerges the young Great Martyr Demetrius: «Martyr of Christ, come forth», sung in French, and the Martyr of Christ can hear our call. For us, the Orthodox Christians in Congo-Brazzaville, the altar of the Cathedral became the plate of his tomb -like the early Christian Holy Altars- which was shed with myrrh, fruit of the grace of his martyrdom. And it is over this tomb that the Bishop of the local Church officiates, confessing the unity of Faith with heavenly Orthodoxy.

BR2

In places where dissonance prevails, which in any way infringes on the intellectual freedom of our brothers living here, with profound religious, social and cultural roots, comes the holy candle of Orthodoxy in order to shine and take away the fear of death. Everyone’s ultimate fear is death and the defeat of fears is magnified in the Resurrection of Christ. A Resurrection experienced by the enlightened children of His Church, joined in its Body. Without this unity, the Church is not accounted for Church. A Church that was shed with the blood of Christ, of the martyrs, of Demetrius the myrrh-gusher, the Saint from Thessalonica that advocates for Peace and Unity in the distant from the place of his martyrdom Church of the African equator, which has recourse to him as its protector and intercessor to the Triune God.
It is this Church, oh Lord, that we ask you to “look down from heaven and see”. «Visit the newly-sprung vineyard. Protect your children, who now know Your Road to walk properly. Safeguard the Unity of the Church through the link of faith and peace. Enlighten people so that they can understand that love to Your Church primarily means love for its Unity. Grant spiritual strength to Your new children, our Church, and «take care of it, which Thy right hand hath planted.»

†Panteleimon of Brazzaville and Gabon


http://orthodoxmission.org.gr/?p=7140

IOCC Assists Communities Affected By Drought Emergency in Ethiopia

Ιερά Επισκοπή Μοζαμβίκης: Προετοιμασίες για την επίσκεψη στο ορφανοτροφείο και την Χριστουγεννιάτικη συναυλία

0
0
Orthodox Diocese of Mozambique









"ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΚΑΙ ΘΕΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΥΠΕΡΛΑΜΠΡΟ ΑΣΤΡΟ
ΤΗΣ ΒΙΘΛΕΕΜ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΟ ΘΕΙΟ
ΚΑΙ ΙΕΡΟ ΠΡΟΣΚΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΑ ΧΡΙΣΤΟΥ

-προετοιμασίες για την αυριανη επισκεψη μας στο ορφανοτροφειο και την μικρη μας Χριστουγεννιάτικη συναυλία.-
...
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!
ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ"


Ιερά Επισκοπή Μοζαμβίκης


Περισσότερα...  https://www.facebook.com/Orthodox-Diocese-of-Mozambique-391805074291380/
Viewing all 15836 articles
Browse latest View live




Latest Images