"Έπειτα απο δύο χρόνια αναμονής, ο Θεός μου επέτρεψε να κατέβω και εγώ μαζί με τα υπόλοιπα κορίτσια στην Ουγκάντα! Το ταξίδι ξεκίνησε! Ενα ταξίδι γεμάτο περιέργεια, άγχος, ενθουσιασμό! Ενα ταξίδι για το οποίο πολλα είχαμε ακούσει αλλά λίγα γνωρίζαμε! Μέσα από αυτό το ταξίδι κατάλαβα οτι δεν χρειάζεται να έχει κανείς υλικά αγαθά για να ειναι ευτυχισμένος. Οι άνθρωποι εκεί με έμαθαν να αγαπώ και να εκτιμώ τα όσα έχω, με έμαθαν τι θα πει να εχεις αληθινή πίστη! Απο τον πιο μικρό έως τον πιο μεγάλο...
Τα περιστατικά ήταν πολλά! Τα περισσότερα πολύ συγκλονιστικά, απο τον τρόπο ζωής τους έως και τον τρόπο συμπεριφοράς τους! Οι άνθρωποι εκεί ζουν με ταπείνωση ,αγάπη και αλληλεγγύη! Δεν τους νοιάζει το "εγώ"αλλά το "εμεις".Πάντοτε προσπαθούν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον όσο κι αν αυτοί δεν βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση.
Παρ'όλες τις δυσκολες που αντιμετώπιζαν τα χαμόγελα σε αυτόν τον τόπο δεν έλειψαν ούτε στιγμή. Όπου και να έπεφτε το βλέμμα σου η εικόνα του χαρούμενου προσώπου υπήρχε. Υπήρχε και σε έκανε να θυμάσαι όλες εκείνες τις φορές που έκλαψες ή στεναχωρήθηκες για πράγματα που θεωρούσες πρόβλημα. Καθώς ερχόντουσαν όλες αυτές οι σκέψεις στο μυαλό, συνηδειτοποιούσες πως τα προβλήματα που θεωρούσες πως έχεις , δεν ήταν παρά μια σταγόνα των προβλημάτων που 'εχουν οι άνθρωποι εκεί. Κι όμως, ποτε δεν τους είδες να κλαίνε ή να στεναχωριούνται. Αντιθέτως βρίσκονταν όλοι με την έκφραση της χαράς και της ευτυχίας στα πρόσωπα τους!
Εύχομαι και ελπίζω του χρόνου να με αξιώσει ο Θεός να ξαναπάω σε αυτόν τον τόπο. Εναν τόπο που η χαρά και η αγάπη κυριαρχούν! Ο τόπος αυτός είναι εκεί να μας θυμίζει την απληστία και την μιζέρια της ζωής μας. Ειναι σαν έναν τόπο λύτρωσης για εμάς που πιστεύουμε πως έχουμε τα πάντα, κι όμως δεν έχουμε τίποτα!
*Η Θάλεια Λαμπίδη είναι φοιτήτρια Διατροφολογίας και βοήθησε εθελοντικά το καλοκαίρι του 2015 στην Ιεραποστολική προσπάθεια της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα.Ο Θεός να την ευλογεί.Ευχαριστούμε "από καρδιάς πολύ.
...Then were there brought unto him little children, that he should put hands on them, and pray: and the disciples rebuked them. But Jesus said, Suffer little children, and forbid them not, to come unto me; for of such is the kingdom of heaven. And he laid his hands on them, and departed thence.... [KJV] From the Bishop's Desk Office in Kigali.
ROMFEA.GR |Με την δέουσα τάξη και ευπρέπεια εορτάστηκε στην Ιερά Μητρόπολη Κατάνγκας η απόδοση της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, με την συμμετοχή πλήθους πιστών και Πρεσβυτέρων που έληξε το Σεμινάριο τους.
Κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας ο Σεβ. Μητροπολίτης Κατάνγκας κ. Μελέτιος, χειροτόνησε τον υποδιάκονο Δαμιανό σε Διάκονο.
Ο κ. Μελέτιος απεύθυνε στον νέο Διάκονο νουθεσίες πνευματικές, τονίζοντας να παραμείνη προπάντων ταπεινός και να έχει πνεύμα θυσίας και προσφοράς.
Να αναφερθεί ότι ο Διάκονος Δαμιανός είναι δάσκαλος και θα μπορεί να εμπνέει και φωτίζει τις αγνές ψυχές των παιδιών - μαθητών του.
Τέλος ακολούθησε κέρασμα κατά το αγιορειτικό τυπικό, ενώ στις Πρεσβυτέρες το απόγευμα της ίδιας ημέρας δόθηκαν αρκετά εφόδια για να συνεχίσουν την αποστολή τους.
"Στις 2 Αυγούστου μπήκα σε έναν βαθύ "ύπνο"και ονειρεύτηκα. Ονειρεύτηκα κάτι εκτός της δικής μου πραγματικότητας ξεφεύγοντας απο την καθημερινότητά μου. Βρέθηκα στην Αφρική σε ένα μικρό χωριό, το Λουγκουζί όπου πήγα με μεγάλη θέληση να προσφέρω αλλα φαίνεται πήρα περισσότερα από όσα είχα σκοπό να δώσω. Πνευματικό ταξίδι ήτανε αυτό. Ήμουν εκεί με άλλα έξι πρόσωπα, όλα αδέλφια μου γιατί μας ένωνε ο σκοπός μας και η πίστη μας.
Έτσι όπως μας άνοιξαν τις καρδιές τους οι κάτοικοι του χωριού έτσι και εμείς κρατήσαμε τις αισθήσεις μας ανοιχτές έτοιμοι να βοηθήσουμε σε ότι μπορούσαμε, αλλά πρωτίστως να δώσουμε χαρά σε όλους εκεί, οργανώνοντας την κατασκήνωση, όπως εκείνη που πηγαίναμε όταν είμασταν παιδιά.
Τόση αγάπη έλαβα, και τόση ψυχική χαρά από τα πρόσωπα γύρω μου, που όλα τα άλλα ανούσια πράγματα και οι ανησυχίες του κόσμου μας έσβησαν απ’ το νου μου. Οι κατασκευές, τα τραγούδια, οι χοροί και οι ομιλίες, τα αθλήματα και κυρίως η προσευχή που σήμαινε την έναρξη και τη λήξη της κατασκηνωτικής μας ημέρας, έκανε τις ευλογημένες αυτές μέρες να κυλήσουν όμορφα και γοργά. Ένιωσα τους ανθρώπους αυτούς αδέλφια μου, αλλά κυρίως ένιωσα ότι αυτό που τους έδινα ήταν πολύ λίγο, κι ότι ήθελα να προσφέρω κι άλλο. Έτσι δεν είναι όταν αγαπάς κάποιον; Τα θες να δωσεις μέχρι να μην έχεις. Να ακούς παιδιά να ζωγραφίζουν, να παίζουν στο γρασίδι και να τραγουδούν "Άγιος ο Θεός"και να ζεις θαύματα απλά αλλά τόσο μεγάλα. Να σε κοιτούν τα παιδιά στην εκκλησία και να χαμογελούν κρατώντας τις κατασκευές που μόλις φτιάξανε, να τα ακούς να ψέλνουν όλα μαζί και να χαμογελά η ψυχή σου. Να ζεις με παιδιά που ξέρουν και τραγουδούν τον εθνικό ύμνο της Ελλάδος και με νέους που διψούν για γνώση ζητώντας απαντήσεις στα ατέλειωτα ερωτήματά τους. Ο Γιάννης και η Κυριακή έκαναν μεγάλη προσπάθεια να βοηθήσουν όσους είχαν ανάγκη ιατρικής περίθαλψης και φαρμάκων. Σαν σύνολο και σαν ομάδα δουλέψαμε όλοι με μεγάλη ευχαρίστηση και χαρά για να οργανώσουμε τις δραστηριότητες της κατασκήνωσης μας. Τα χοροπηδητά και οι επευφημίες των μικρών παιδιών μας έκαναν να καταλάβουμε πόσο χάρηκαν με όλα! Κάθε βράδυ κάναμε τις τελευταίες ετοιμασίες για την επόμενη μέρα. Η Χριστίνα δημιούργησε φοβερές κατασκευές με τα παιδιά, η Στ. Λαμπίδη μίλησε μαζί με τον Γιάννη στους νέους για σημαντικά ζητήματα όπως το αλκοόλ, το κάπνισμα, το aids και τις πρώτες βοήθειες ενώ η Κυριακή μίλησε στις γυναίκες για θέματα μητρότητας. Η Θάλεια οργάνωσε παιχνίδια για τα παιδιά και εγώ τους έμαθα ορισμένα τραγούδια. Τα ελληνικά τραγούδια που τραγουδούσαμε όλοι μαζί στο φορτηγάκι από και πρός το χωριό έκαναν πάντα το ταξίδι μας ευχάριστο. Η συμμετοχή μας ως νονοί και νονές στις βαπτίσεις των κατηχουμένων του χωριού θα ’πρεπε να ήτανε το πιο συγκινητικό κομμάτι της παραμονής μας στο μικρό αυτο χωριό. Τα λευκά άμφια, οι ξύλινοι σταυροί και τα κεριά στα χέρια των νεοφώτιστων που δήλωναν την εισαγωγή τους στην εκκλησία του Χριστού μας με τη δική τους θέληση και την αγνή δυνατή πίστη. Στις 17 Αυγούστου ξύπνησα από το γλυκό αυτό όνειρο. Δεν ήθελα όμως, γιατί ήταν από εκείνα τα όνειρα που δεν θες να τελειώσουν ποτέ. Πήγα για να δώσω και πήρα πολλαπλάσια. Πήρα ψυχικά και πνευματικά δώρα, μαθήματα ζωής από ανθρώπους απλούς αλλά τόσο διαφορετικά πλούσιους. Κατάλαβα πόσο δεδομένα τα έχουμε όλα εμείς, και πόση πίστη εχουν εκείνοι. Η εμπειρία μου στην ιεραποστολή στην Ουγκάντα με έκανε να διψάσω γι’ αυτήν την αγνή ζωή που έζησα εκεί κοντά στο Θεό και το ταξίδι αυτό να το σκέφτομαι αδιαλείπτως με την επιστροφή μου στην Ελλάδα. Ελπίζω και εύχομαι αυτό να είναι το ξεκίνημα πολλών ακόμη ταξιδιών στο λαμπρό αυτό σημείο στην γη."
*Η Αγάπη Παπαγεωργίου είναι φοιτήτρια και βοήθησε τον Αύγουστο του 2015 , εθελοντικά στην Ιεραποστολική προσπάθεια της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα.Ο Θεός να την ευλογεί.Ευχαριστούμε "από καρδιάς πολύ.
Με τις ευλογίες της Α. Θ. Μ. Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Θεοδώρου του Β΄, του οποίου τις ευχές μετέφερε ο Σεβασμιώτατος, έληξε με επιτυχία το συνέδριο Ορθοδόξου νεολαίας στη Μητρόπολη Κένυας
Τη Δευτέρα το βράδυ ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κένυας, ύστερα από ένα κοπιώδες και πολύωρο ταξίδι, έφθασε από το Ελντορέτ, μέσω Νακούρου - Νιαχουρούρου, στο Νιέρι, αργά το απόγευμα όπου προέστη του εσπερινού.
Στη συνέχεια κλήθηκε να μιλήσει στους νέους, που στο μεταξύ είχαν φθάσει από άλλες περιοχές.
Διάλεξε ως θέμα του ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που δυσκολεύει τη ζωή των πιο πολλών ανθρώπων, εκείνο της συγχώρησης, και κατέληξε στο μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως.
Έδωσε μερικά παραδείγματα από τη ζωή των Αγίων, της Εκκλησίας μας και, στο τέλος. Οι νέοι υπέβαλαν ερωτήσεις στον Σεβασμιώτατο, όπου έδωσε τις δέουσες απαντήσεις.
Ήταν μια πολύ συγκινητική στιγμή, γιατί οι νέοι υπέβαλαν ερωτήσεις πάνω σε θέματα που τους απασχολούν και είχαν σχέση με την καθημερινή πνευματικής τους πορεία.
Το πρωί της Κυριακής ο Σεβασμιώτατος τέλεσε τη θεία λειτουργία στους χώρους της τραπεζαρίας του Γυμνασίου.
Μαζί του λειτούργησαν δεκαπέντε ιερείς, προερχόμενοι από διάφορες περιοχές της Κένυας.
Η όλη τελετή θύμιζε Πάσχα. Συμμετείχαν στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας όλοι σχεδόν οι νέοι γι’ αυτό χρησιμοποιήθηκαν δύο δισκοπότηρα.
Έψαλλαν όλοι μαζί μελωδικότατα στις διάφορες διαλέκτους και ο Σεβασμιώτατος με τη σειρά του τις χρησιμοποίησε. Η θεία Μετάληψη κράτησε αρκετό χρόνο.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος που ήταν το επιστέγασμα και το κλείσιμο του παρόντος ιστορικού γεγονότος της Μητροπόλεως Κένυας, κάλεσε τους νέους να συνεχίσουν όπως έπραξαν μέχρι τώρα την ανοδική τους πορεία μέσα στο φως και τη λάμψη που εκπέμπει ο ευαγγελικός λόγος: να γίνουν άνθρωποι προσφοράς και θυσίας για το κτίσιμο μιας δυναμικής ορθόδοξης εκκλησίας.
«Αγαπήστε τον Θεό, κλείσατε μέσα στην ψυχή σας τον ανεκτίμητο θησαυρό της ορθόδοξης μας πίστης, που αποτελεί την ασφαλέστερη οδό για τη σωτηρία των ανθρώπων. Έχετε όλες τις προϋποθέσεις με τον δυναμισμό και τον ζήλο που διαθέτετε για να γίνετε μάρτυρες του σωτηριώδους μηνύματος της αγάπης, της καταλλαγής και της κατά Χριστόν ζωής. Φυλάξατε μέσα σας ό,τι πολύτιμο και ακριβότερο δώρο σας χαρίζει η Χάρις του Κυρίου, που πηγάζει μέσα από τη συμμετοχή σας στα μυστήρια της Ορθόδοξής μας πίστης. Κρατήστε γερά το τιμόνι της ζωής σας, τώρα όχι αύριο, για να μπορέσετε να κτίσετε μέσα στη ζωή το βασίλειο της ειρήνης, της δικαιοσύνης και της ισότητας. Αυτή η δική σας η κουλτούρα, το ήθος και παράδοσή σας βαδίζουν ακριβώς όπως διδάσκει η Εκκλησία μας. Γι’ αυτό κρατήστε αυτό τον δρόμο, μέσα στη ζωή σας. Διώξτε όλες τις ξενόφερτες και αρρωστημένες συνήθειες που θέλουν να σας υποβάλουν υποχρεωτικά. Χρησιμοποιήστε τα σωστά και υγιή διδάγματα που απορρέουν από τη δική σας την παράδοση και εμπειρία και συζεύξετέ τα μαζί με την Ορθόδοξη διδασκαλία και τότε θα δείτε πόσο ομορφότερη θα είναι η ζωή σας και ολοκληρωμένη, με ασφάλεια, εμπιστοσύνη και σταθερότητα».
Μετά τη θεία λειτουργία και το κήρυγμα του Σεβασμιωτάτου ακολούθησε εορταστικό πρόγραμμα με χορούς και τραγούδια.
Ακολούθησε πλούσιο παραδοσιακό γεύμα και στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος είχε συνάντηση γνωριμίας και συζητήσεις με το προσωρινό διοικητικό συμβούλιο που αποτελούνταν από δύο νέους της κάθε διαφορετικής περιφέρειας και φυλής.
Ο Σεβασμιώτατος, στη συζήτηση αυτή, βρήκε την ευκαιρία να ευχαριστήσει όλους τους νέους για την αφοσίωσή τους και την αγάπη τους προς την τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία της Κένυας.
Συζητήθηκαν διεξοδικά τα μελλοντικά σχέδια της νεολαίας και συστάθηκαν υποεπιτροπής που θα προετοιμάσουν τα διάφορα προγράμματα των νέων.
Ο Σεβασμιώτατος, επίσης, είπε ότι θα συνεχισθούν τα ετήσια συνέδρια στις κατά τόπους ορθόδοξες ενώσεις νέων και ανακοίνωσε ότι η επόμενη μεγάλη παν-κενυάτικη συνάντηση θα γίνει τον Αύγουστο του 2016 στο Γυμνάσιο που βρίσκεται στην περιοχή των Νάντι.
Στη συνέχεια, ύστερα από πρόσκληση του Σεβασμιωτάτου, οι νέοι και οι νέες της Ναϊρόμπης και των περιχώρων, που γέμισαν δύο λεωφορεία, συνοδευόμενοι από τον πνευματικό τους πατέρα, επισκέφθηκαν το ορφανοτροφείο που βρίσκεται ακριβώς στους πρόποδες του όρους Κένυα.
Είχαν την ευκαιρία ν’ ακούσουν εν συντομία το ιστορικό της ίδρυσής του και να ξεναγηθούν στους γύρω χώρους.
Οι νέοι κατασυγκινημένοι και συγκλονισμένοι, αντικρίζοντας τα 200 ορφανά που φιλοξενούνται εκεί, έδειξαν τα αλτρουιστικά τους αισθήματα: τα λίγα χρήματα που τους έμειναν, θέλησαν να τα προσφέρουν για ενίσχυση του έργου των ορφανών.
Τραγούδησαν και χόρεψαν όλοι μαζί με τους οικότροφους του ορφανοτροφείου, έπαιξαν μαζί τους και συζήτησαν, περπάτησαν στους κήπους και, αργά το απόγευμα, άρχισαν το ταξίδι της επιστροφής. Φορτωμένοι και εμπλουτισμένοι με διαφορετικά τώρα αισθήματα, υποσχέθηκαν ότι θα το βάλουν τώρα στο πρόγραμμά τους να έρχονται να βλέπουν τα ορφανά.
Ο Σεβασμιώτατος ήταν ο τελευταίος που έφυγε από τους χώρους. Έκλεισε, έτσι, ακόμα μια ευλογημένη πορεία της ιστορίας της Ιεραποστολικής Εκκλησίας του Αγίου Μάρκου και του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής.
Από την ημέρα που ο Έμπολα κτύπησε την πόρτα της Δυτικής Αφρικής, οι λίγες αεροπορικές εταιρίες που πετούσαν για εκεί περιόρισαν κατά πολύ τις πτήσεις τους. Άλλες θεώρησαν καλό να σταματήσουν εντελώς τα δρομολόγια προς Δυτική Αφρική, είτε γιατί τα πληρώματα καμπίνας αρνούνταν να θέσουν τον εαυτό τους στον κίνδυνο της επιδημίας, είτε γιατί μειώθηκε η ζήτηση, είτε γιατί φοβήθηκαν μήπως μεταφέρουν την επιδημία στα πιο ανεπτυγμένα κράτη! Έτσι για την Freetown, πρωτεύουσα της Σιέρρα Λεόνε, υπάρχουν ελάχιστες επιλογές πρόσβασης από την Ευρώπη. Μετά από ταξίδι 24 ωρών, έχοντας στις αποσκευές μου εκτός από τα εκκλησιαστικά είδη, τα πρόσφορα και το νάμα, την προστασία του Θεού και την αγάπη, τις ευχές και τις ευλογίες του Μακαριωτάτου Πάπα και Πατριάρχου μας κ.κ. Θεοδώρου Βʹ, έφτασα στη Freetown, κάτω από καταρρακτώδη τροπική βροχή. Στην είσοδο του μικρού κτηρίου αφίξεων του αεροδρομίου, μας περίμεναν ιατροί και νοσηλευτές, μας μέτρησαν τη θερμοκρασία, εξέτασαν τα βιβλιάρια εμβολιασμών, που επιβεβαίωναν ότι είμαστε εφοδιασμένοι με τα απαραίτητα εμβόλια (κίτρινου πυρετού, μηνιγγίτιδας κ.λπ.) και μας ζήτησαν να συμπληρώσουμε ειδική φόρμα με τα προσωπικά μας στοιχεία και λεπτομέρειες για το πού θα καταλύσουμε, πού θα μετακινηθούμε, ποιους θα συναντήσουμε και πώς θα μπορούν να επικοινωνήσουν οι αρχές μαζί μας ανά πάσα στιγμή. Ο ήλιος είχε αρχίσει ήδη να δύει και το σούρουπο έδωσε μεγαλύτερη έμφαση στην κατάθλιψη και την παγωμάρα των ανθρώπων. Παντού υπήρχε η αίσθηση των μεγάλων προβλημάτων που δημιούργησε στη χώρα η θανατηφόρα επιδημία. Πέρασα αρκετά εύκολα από τις τυπικές διαδικασίες, και στην έξοδο με περίμενε ο οδηγός της Ιεραποστολής, που είχε φτάσει από το πρωί στο αεροδρόμιο. Εδώ υπάρχει μία ιδιαιτερότητα. Το αεροδρόμιο βρίσκεται στην μια άκρη του κόλπου και η πρωτεύουσα στην άλλη, όμως δεν υπάρχει δρόμος που να συνδέει τα δύο, παρά μόνο ένα σαπιοκάραβο με δύο δρομολόγια ημερησίως. Αν κάποιος θελήσει να πάει οδικώς στην ενδοχώρα, πρέπει να διανύσει απόσταση 350 χιλιομέτρων, διασχίζοντας περιοχές υψηλού κινδύνου με πολλά κρούσματα Έμπολα. Έτσι περιμέναμε στην αποβάθρα μέχρι τις 9 το βράδυ που θα σάλπαρε το καράβι. Αν δεν περιμέναμε στη σειρά, μπορούσε να μην καταφέρουμε να επιβιβαστούμε και να περιμένουμε το επόμενο δρομολόγιο τα ξημερώματα. Ζέστη, υγρασία, σκοτάδι. Γύρω μας να περιφέρονται δεκάδες επαίτες, ανάπηροι κλπ. Όλοι να ζητάνε βοήθεια. Δεν πρόλαβε καλά-καλά η χώρα να ορθοποδήσει από τον εμφύλιο και ήρθε ο Έμπολα να την αποδεκατίσει. Δόξα τω Θεώ, καταφέραμε και επιβιβαστήκαμε. Μετά από μία ώρα ταξίδι, φτάσαμε στον προορισμό μας. Στην αποβάθρα με περίμενε ο π. Θεμιστοκλής και οι συνεργάτες του. Στο δρόμο βαθύ σκοτάδι και ερημιά. Λόγω της επιδημίας τα πάντα κλείνουν υποχρεωτικά στις 6 το απόγευμα.
Απολύμανση βρέφους από την υπηρεσία πρόληψης κατά του Ebola (CC-BY United Nations Photo)
Ενημέρωση για την πορεία του Ιεραποστολικού έργου
Με το φως της ημέρας λίγη ζωή ξανάρχισε δειλά-δειλά να εμφανίζεται στην πόλη. Ο π. Θεμιστοκλής με ενημέρωσε για τις δραστηριότητές του, για τα έργα και ιδιαίτερα για τα έκτακτα προγράμματα που ξεκίνησε λόγω του Έμπολα. Διανομή τροφίμων, φαρμάκων, ενημερωτικών φυλλαδίων κλπ. Το σημαντικότερο η ανέγερση ορφανοτροφείου για να βρουν καταφύγιο τα παιδιά που ορφάνεψαν εξαιτίας του Έμπολα. Εκεί, είχα την ευκαιρία να περιδιαβώ τα πολλά έργα, που χρηματοδότησε η Αδελφότητα Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής στην πόλη αυτή, για να στηρίξει τη νεότευκτη Ιεραποστολή μας, και για τα οποία σάς είμαστε ευγνώμονες.
Χειροτονία κληρικών
Κατά την διάρκεια της πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος, με την κανονική άδεια της Α.Θ.Μ. του Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ. Θεοδώρου, χειροτόνησα πρεσβύτερο τον Διάκονο Αλέξανδρο Καμάρα και Διάκονο τον κατηχητή Κυριάκο Κορόμα. Ο Κυριάκος αποφοίτησε την περασμένη χρονιά από την Πατριαρχική Σχολή Αγίου Αθανασίου στην Αλεξάνδρεια και μετά επέστρεψε στην πατρίδα του για να βοηθήσει τον π. Θεμιστοκλή στο θεάρεστο έργο του, μοιράζοντας με τους συμπατριώτες του όλες τις γνώσεις και τις εμπειρίες που αποκόμισε στην Αλεξάνδρεια. Η νεολαία μας ήταν πολύ χαρούμενη, γιατί ένα δικό τους παιδί χειροτονείτο Διάκονος. Τόση μεγάλη ήταν η χαρά τους που ξέσπασαν σε επευφημίες και χειροκροτήματα. Μετά τις νουθεσίες προς τους νέους κληρικούς, μεταξύ άλλων τόνισα την ηρωική στάση του π. Θεμιστοκλή κατά τη διάρκεια της επιδημίας, που παρέμεινε επί των επάλξεων, αψηφώντας τον κίνδυνο, για να στηρίξει το ποίμνιό του. Λίγες μέρες μετά, κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας που τέλεσα στον Ιερό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, χειροτόνησα πρεσβύτερο τον Διάκονο Κυριάκο Κορόμα και χειροθέτησα πνευματικούς τον π. Ελευθέριο Έντμονσον και τον π. Βάιο Χονσίλε.
Κατάθεση θεμέλιου λίθου
Στη Θεία Λειτουργία παρών ήταν και ο Υπουργός Κοινωνικής Πρόνοιας, που στη σύντομη προσλαλιά του αναφέρθηκε στο μεγάλο ανθρωπιστικό έργο που επιτελεί η Ορθόδοξη Εκκλησία στη χώρα και τόνισε πως ο Πρόεδρος της Σιέρρα Λεόνε για πρώτη φορά έδωσε άδεια ανέγερσης Ορφανοτροφείου και αυτό το έπραξε λόγω της εμπιστοσύνης που τρέφει στην Ορθόδοξη Εκκλησία, που απέδειξε όλα αυτά τα χρόνια πως πάντοτε βρίσκεται ανιδιοτελώς στο πλευρό του δοκιμαζόμενου ανθρώπου. Ακολούθησε η κατάθεση του θεμέλιου λίθου του ορφανοτροφείου στον προαύλιο χώρο του Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης.
Γεύμα αγάπης
Ακολούθησε γεύμα αγάπης για όλο το εκκλησίασμα στην αυλή της Ορθόδοξης Ακαδημίας. Εκεί είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με το διδακτικό προσωπικό της Ακαδημίας και να ενημερωθώ για την πρόοδο των φοιτητών, αλλά και για το μελλοντικό πρόγραμμα σπουδών και λειτουργίας της Ακαδημίας. Αργά το απόγευμα, έγινα μάρτυρας ενός κρούσματος Έμπολα στην κεντρική πλατεία της πόλης. Μια νεαρή κοπέλα προσπαθούσε να ισορροπήσει με τη βοήθεια δύο νέων και συνεχώς έκανε εμετούς στο δρόμο. Καθαρά συμπτώματα Έμπολα. Kάποιοι προσπαθούσαν να βοηθήσουν, ζητούσαν βοήθεια για να την μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Ένας πανικός. Στεναχωρήθηκα που είδα τόσο κόσμο να είναι τόσο κοντά σε ύποπτο κρούσμα της επιδημίας και παράλληλα προβληματίστηκα τι είναι πιο ανθρώπινο: η συμπαράσταση στον ασθενή ή η τήρηση των αυστηρών οδηγιών που λένε να σταθείς μακριά και να ειδοποιήσεις άμεσα τις αρμόδιες αρχές; Δυστυχώς έτσι εξαπλώνεται η επιδημία: πολλοί φοβούνται ότι θα γίνουν προδότες, αν αναφέρουν κάποιο περιστατικό στις αρχές, άλλοι αψηφούν τον κίνδυνο…
Αναχώρηση από Σιέρρα Λεόνε
Η ώρα της αναχώρησης έφτασε. Η πτήση ξεκινούσε στις 4 το απόγευμα. Το καράβι έφευγε στις 8 το πρωί. Δεν το προλάβαμε. Υπήρχαν δύο επιλογές. Να ταξιδέψουμε με μικρό ταχύπλοο ή να ξεκινήσουμε οδικώς. Με το ταχύπλοο 30 λεπτά, οδικώς 4 ώρες. Ο π. Θεμιστοκλής δεν εμπιστευόταν το ταχύπλοο. Προσωπικά δεν εμπιστευόμουν το αυτοκίνητο και την ενδοχώρα. Κάναμε προσευχή να μας φωτίσει ο Θεός να επιλέξουμε το καλύτερο. Tελικά αποφασίσαμε να πάρουμε το ρίσκο. Ο καπετάνιος μάς εφοδίασε με το απαραίτητο σωσίβιο και ξεκινήσαμε. Η απόσταση 18 ναυτικά μίλια. Η θάλασσα ήρεμη. Ο ουρανός συννεφιασμένος. Στα μέσα της διαδρομής ακούστηκε ένας κρότος και αμέσως μειώθηκε η ταχύτητα. Μας διαβεβαίωσαν πως δε συμβαίνει κάτι, απλά χάλασε η κεντρική μηχανή και θα συνεχίσουμε με την εφεδρική με χαμηλότερη ταχύτητα. Πάλι καλά. Οι περισσότεροι επιβάτες τρομοκρατήθηκαν. Αισίως με την βοήθεια του Αγίου Νικολάου φτάσαμε στην απέναντι όχθη. Στο αεροδρόμιο έλεγχος μην τυχόν και έχουμε πυρετό. Χαρτιά, φόρμες, στοιχεία. Μπορεί και να μας έλεγξαν 6 φορές μέχρι να επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο. Μόλις πέρασα από τον έλεγχο διαβατηρίων, μια αστυνομικός μού είπε πως πρέπει να πάω στο χώρο φόρτωσης των αποσκευών γιατί κάτι παράξενο είδαν στις βαλίτσες μου. Προσπαθούσα να σκεφτώ τι ήταν το παράξενο και τελικά ήταν το θυμίαμα και τα καρβουνάκια που είχα μαζί μου για την Γουινέα και την Ακτή Ελεφαντοστού. Τέλος καλό, όλα καλά. Στον τελευταίο έλεγχο για πυρετό πριν επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο, κατέγραφαν την ένδειξη στην κάρτα επιβίβασης, την οποία έπρεπε να επιδείξουμε στην άφιξη για να δουν ότι η θερμοκρασία μας ήταν η ίδια. Συνεχίζεται… † Ο Γουινέας Γεώργιος
Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες ημέρες για την ανεξέλεγκτη είσοδο λαθρομεταναστών στην Ελλάδα και κυρίως σε νησιά που γειτνιάζουν με την Τουρκία και την Αφρική.
Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την ολοένα αυξανόμενη και νοσηρή δραστηριότητα των ακραίων ισλαμιστών (τζιχαντιστών) στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της παραλίων της Μεσογείου, ενισχύει τις ανησυχίες για το ενδεχόμενο εισόδου στη χώρα ακραίων ισλαμιστικών στοιχείων μαζί με τις ορδές των προσφύγων.
Οι εικόνες φρίκης από τις διώξεις των Χριστιανών κάνουν καθημερινά τον γύρω του κόσμου και η κοινή γνώμη παραμένει συγκλονισμένη. Όσο θα διαρκεί η έκρυθμη αυτή κατάσταση, τόσο θα αυξάνεται ο αριθμός των, μουσουλμάνων στην πλειοψηφία τους, μεταναστών και παράλληλα θα παραμένει η αβεβαιότητα και η ανησυχία για το ενδεχόμενο εισόδου τζιχαντιστών στην Ελλάδα. Προς το παρόν, παραμένει σε θεωρητικό επίπεδο.
Ένας Ιεράρχης του δευτερόθρονου Πατριαρχείου της Αλεξάνδρειας, ο μητροπολίτης Καρθαγένης κ. Αλέξιος, πρόσφατα βρέθηκε στην Αθήνα και χοροστάτησε στην πανήγυρη του Αγίου Ιωάννου στο Μαρκόπουλο Αττικής.
Εκεί, ο κ. Αλέξιος, μίλησε για την απότομη της κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, πράξη την οποία σύγκρινε με τις βαρβαρότητες που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα εις βάρος των Χριστιανών στην Μέση Ανατολή. «Προκαλεί σοκ, σε μια εποχή που οι αποκεφαλισμοί Χριστιανών στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, είναι καθημερινό φαινόμενο. Είναι σοκαριστικό το γεγονός, καθώς οι τζιχαντιστές του λεγόμενου Ισλαμικού Χαλιφάτου της Ανατολής, διακατέχονται από τέτοια μανία και παράνοια εναντίων όσων δεν ασπάζονται τις πεποιθήσεις τους» τόνισε ο κ. Αλέξιος ο οποίος συμπλήρωσε πως «Και μπορεί μεν να δηλώνουν πως με τον φρικιαστικό τρόπο εξαγνίζουν την ψυχή των λεγομένων «απίστων», όμως μετά από 17 χρόνια διακονίας μου στην Αφρική, πιστεύω πως ο μόνος λόγος αυτής της θηριωδίας, είναι η εκδίκηση και ο αφανισμός των Χριστιανών».
Στην πνευματική δικαιοδοσία της Μητροπόλεως Καρθαγένης, ανήκουν τα κράτη Τυνησία, Αλγερία, Μαυριτανία και Μαρόκο, χώρες δηλαδή που βρέχονται από την Μεσόγειο Θάλασσα και που έχουν εύκολη πρόσβαση σε χώρες όπως Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα, ενώ όλος ο κόσμος θυμάται με αποτροπιασμό την εκτέλεση 21 Χριστιανών (Κόπτες) της Αφρικής στα παράλια της Λιβύης, τον περασμένο Φεβρουάριο.
Όταν ρωτήσαμε τον Σεβασμιώτατο, για την κατάσταση στην επαρχία του μας ανέφερε ότι «στους ανθρώπους επικρατεί μια παγωμάρα, το βλέπεις στα πρόσωπά τους. Δεν μπορείς ούτε να κανείς το σταυρό σου ελεύθερα, ούτε να δηλώσεις χριστιανός. Αυτό που γίνεται είναι μια παράνοια», ενώ μας είπε ότι ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, λειτούργησε μόνος στην Τύνιδα, αφού δεν υπάρχουν άλλοι ιερείς».
Την Παρασκευή 28 Αυγούστου η Α.Θ.Μ. ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρος Β΄ ευρισκόμενος στην Μόσχα, τελευταίο σταθμό του προσκηνυματικού ταξιδίου του στην Ρωσία, συλλειτούργησε με τον Αγιώτατο Πατριάρχη Μόσχας κ.κ.Κύριλλο, εις τον Καθεδρικό Πατριαρχικό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου του Κρεμλίνου, επ΄ευκαιρία της μεγάλης εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου με το παλαιό ημερολόγιο.
Στη λαμπρή Ευχαριστιακή Σύναξη συλλειτούργησαν και οι Μητροπολίτες Κυρήνης κ.Αθανάσιος Βολοκολάμσκ κ.Ιλαρίων, Ίστρας κ.Αρσένιος, ο Αρχιεπίσκοπος Εγκόριεσκ κ.Μάρκος, και οι Επίσκοποι Ναυκράτιδος κ.Μελέτιος, Σολνετσγόρσκ κ.Σέργιος, και Βοσκρεσένσκιι κ.Σάββας.
Κατά την διάρκεια της Πατριαρχικής Θείας Λειτουργίας ο Αγιώτατος Πατριάρχης Κύριλλος χειροτόνησε τον Διάκονο Δημήτριο εις Πρεσβύτερον, ενώ προ της απολύσεως ομίλησε προς το πυκνότατο εκκλησίασμα με μεστά θεολογικά λόγια για το πρόσωπο της Υπεραγίας, και δεν παρέλειψε να εκφράσει τη χαρά του για την παρουσία του Αλεξανδρινού Προκαθημένου στη ρωσική πρωτεύουσα, και τους δεσμούς αγάπης των δύο Εκκλησιών.
Εν συνεχεία, η Α.Θ.Μ. ευχαρίστησε τον Πατριάρχη Κύριλλο για την φιλοξενία όλων των ημερών, τόνισε τους ακατάλητους δεσμούς των δύο Πατριαρχείων από παλαιοτάτων χρόνων, και εξέφρασε την υποστήριξή της Αλεξανδρινής Εκκλησίας στο πλευρό του Πατριάρχου Κυρίλλου για το ουκρανικό ζήτημα
Αμέσως μετά την απόλυση παρετέθη εόρτιος Τράπεζα στο Πατριαρχικό Παλάτι εντός του Κρεμλίνου και μετά οι δύο Προκαθήμενοι είχαν ιδιαίτερες, αλλεπάληλες συνομιλίες επ΄αρκετόν για όλα τα θέματα της εκκλησιαστικής επικαιρότητας, ενώ τέλος έκαναν σημαντικές δηλώσεις για το ιεραποστολικό έργο τόσο στην Αφρική όσο και στις απομακρυσμένες εσχατιές της Ρωσίας, και την ανάγκη ευαγγελσμού των λαών.
"Δε νιώθω ότι είμαστε μακριά, άλλωστε η προσευχή , μάς ενώνει όλους..."
Της Σταυρούλας Χαβαντζόγλου *
Η αλήθεια είναι, πως όσο καλά και να σχεδιάσεις και να προγραμματίσεις κάτι, «άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου»..!Με αυτήν τη σκέψη ξεκίνησα το ταξίδι για την Ουγκάντα τον Αύγουστο του 2015. Στην Ουγκάντα έχω ξαναβρεθεί άλλες δύο φορές, αλλά η φετινή ήταν διαφορετική. Κατεβήκαμε 7 άτομα, καλά προετοιμασμένοι και με πολλή όρεξη, θέλονταςνα δώσουμε ό, τι καλύτερο σ’ αυτούς τους ανθρώπους για τις λίγες εκείνες μέρες. Την τελευταία μέρα πριν την αναχώρησή μας, ένα αιφνίδιο γεγονός σκίασε το τοπίο και μας λύπησε αρκετά, όμως παράλληλα μας πείσμωσε και μας μετέφερε μια ώρα αρχύτερα στην πραγματικότητα που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε με μεγαλύτερη ευθύνη πλέον. Δεν μπορούσα να γνωρίζω, βέβαια, ότι το ταξίδι αυτό έμελλε να είναι τελικά το καλύτερο που έχω κάνει, παρά τις αντίξοες συνθήκες. Η πρώτη εβδομάδα κύλησε ομαλά. Η προσαρμογή μας ήταν εύκολη, αφού κι η οικογένεια του πατρός Γεωργίου Νυόμπι ,του ιερέα της Ιεραποστολής μας, έκανε τα αδύνατα δυνατά για να μας ευχαριστήσουν και να μη μας λείψει τίποτα. Ωστόσο, δύο συγκλονιστικά γεγονότα μάς γέμισαν χαρά και συγκίνηση. Στις 6 Αυγούστου , εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, παρευρεθήκαμε σε μία χειροτονία και στις 8 Αυγούστου τελέσαμε στο Λουγκουζί το μυστήριο της Βαπτίσεως για 30 πλέον νεοφώτιστους.
Η κατασκήνωση ξεκίνησε στις 10 Αυγούστου και κράτησε μια εβδομάδα. Πρέπει να ξέρει κανείς πως στην Ουγκάντα τίποτα δεν πηγαίνει όπως έχει προγραμματιστεί. Κάθε μέρα οργανώναμε όλοι μαζί το πρόγραμμα της επομένης με πολλή αγωνία για να βγει καλό, όμως, επίσης, κάθε μέρα κάτι προέκυπτε που δεν είχαμε λάβει υπόψη και παρόλα αυτά, η κάθε μέρα πήγαινε καλύτερα απ’ ό, τι θα μπορούσαμε να φανταστούμε και ήμαστε πάντα πολύ χαρούμενοι! Το θαύμα της Αφρικής μάς εξέπληττε συνεχώς!
Δεν ξέρω με τι λόγια να περιγράψω τα συναισθήματα που βίωσα αυτές τις δύο εβδομάδες. Δεν ξέρω πώς να ευχαριστήσω το Θεό, που με αξίωσε να γευτώ για μία ακόμα χρονιά τη χάρη Του σ’ αυτήν την πολύχρωμη γωνιά της γης. Δεν ξέρω πώς να ευχαριστήσω την Ουγκάντα, που όλα αυτά τα χρόνια έχει γεμίσει την καρδιά μου με ό, τι ομορφότερο υπάρχει, την αγάπη του Χριστού.
Σ’ αυτό το ταξίδι πήρα τις περισσότερες αγκαλιές, τα περισσότερα χαμόγελα και την περισσότερη αγάπη από τους πιο απλούς και αληθινούς ανθρώπους. Δε νιώθω ότι είμαστε μακριά, άλλωστε η προσευχή μας μάς ενώνει όλους. Εύχομαι όμως να ξανανταμώσουμε, όταν ο Θεός θέλει, και τότε αυτό το λουλούδι που έχει αρχίσει και ανθίζει σ’ εκείνον τον τόπο, να έχει γίνει περιβόλι και κήπος ολάνθιστος για όλες τις ψυχές.
*Η Σταυρούλα Χαβαντζόγλου είναι φοιτήτρια Παιδαγωγικής και βοήθησε για τρίτη χρονιά εθελοντικά στην Ιεραποστολική προσπάθεια της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα.Ο Θεός να την ευλογεί.Ευχαριστούμε "από καρδιάς πολύ".
Since the day the worst outbreak of Ebola struck West Africa, the few airlines that flew there have greatly limited the number of their flights. Others felt it right to suspend air travel to West Africa because the cabin crew refused to put themselves at risk due to the outbreak, or due to decreased demand, or for fear of carrying the epidemic to the most developed countries! Therefore, for Freetown, capital of Sierra Leone, there are a limited number of options for access from Europe. There is only one flight a week from Brussels, very few to Morocco and even fewer to Côte d’Ivoire. After traveling for 24 hours, having in my luggage not only religious items and the bread and the wine for the Holy Eucharist, but also the protection and love of God as well as the wishes and blessings of His Beatitude our Pope and Patriarch Theodore II, I arrived in Freetown, under torrential tropical rain. Upon arrival, at the entrance of the small airport building, there were doctors and nurses waiting for us in order to check our body temperature and the vaccine certificates confirming that we were provided with the necessary vaccines (against yellow fever, meningitis and other diseases). There we were asked to complete a special form with our personal information and details about our plans (i.e., where we were planning to stay, which places we would be visiting, who we were going to meet and how we could be contacted by the authorities at any time.) We were also supplied with leaflets containing instructions for the prevention of the deadly virus. I personally avoided handshakes and greetings, following the safety instructions we had been given on the plane. The sun had already started going down, and the dusk was making people’s coldness and depression seem bigger. One could feel a sense of hopelessness all around due to the deadly epidemic that had struck the country and the problems caused by that. I went through the standard procedures quite easily and at the exit I was met by the driver of the Mission, who had arrived at the airport in the morning. Unfortunately Fr. Themistocles had not managed to catch the ferry that connects the cape where the airport is located with the capital. There is one peculiarity here. The airport is located at the one end of the bay and the capital at the other, but there is no road linking the two, only a floating coffin with two daily itineraries. If one wants to go to the mainland by road, they have to travel a distance of 350 km, crossing high risk areas with several Ebola outbreaks. So we waited at the pier until 9pm that the ferry set off. If we did not wait patiently in the queue, we might not be able to board and have to wait for the next departure time, which was in the morning. The heat was unbearable, not to mention the humidity, which made the atmosphere suffocating. In the dark one could make out dozens of people with disabilities, beggars and needy moving around. They were all asking for help. No sooner had the country got back on track from the civil war than the Ebola epidemic broke out in order to ravage it. Thank God, we managed to board the boat. After one hour journey, we arrived at our destination. At the pier it was Fr. Themistocles and his companions waiting for me. On the way to our destination, there was darkness and desolation. Due to the epidemic all the shops have to close at 6 pm to prevent people from moving around, thus reducing the likelihood of spreading the epidemic.
Infant cleaning by the Prevention Service against Ebola CC-BY United Nations Photo
Briefing on the course of Mission work
With the daylight the city started waking up. Fr. Themistocles informed me about his activities, projects and especially the emergency programs he had started because of Ebola, i.e., distribution of food, medicines, leaflets and others, the most important being the erection of an orphanage to shelter the children orphaned due to Ebola. There I had also the opportunity to hear about the many projects funded by the Orthodox Missionary Fraternity to support our newly-founded Mission, which we are grateful for.
Ordination of clerics
During the solemn Divine Liturgy on the Monday of the Holy Spirit, authorized by His Beatitude Theodore II Pope and Patriarch of Alexandria and All Africa, I ordained Deacon Alexander Kamara Presbyter and the catechist Kyriakos Koroma Deacon. Kyriakos graduated last year from the St. Athanasius Patriarchal School in Alexandria and then returned to his homeland to help Fr. Themistocles in his pious work, sharing with his countrymen all the knowledge and experiences he gained in Alexandria, the center of Orthodoxy in the African continent. Our youth was very happy because a young man from their own land was being ordained Deacon. So great was their joy that they burst into cheers and applause. After the conventional admonitions to the young clerics, I conveyed to the congregation the wishes and blessings of our Patriarch and among other things, I underlined Fr. Themistocles’ heroic attitude during the epidemic, as he remained upon the ramparts defying danger in order to support his flock. A few days later, during the Divine Liturgy that I celebrated at the Church of Ss Constantine and Helen, I ordained Deacon Kyriakos Koroma Presbyter and through laying-on of hands I made Frs. Eleftherios Edmonson and Vaios Chonsile spiritual fathers.
Laying the foundation stone
This Divine Liturgy was attended by the Minister of Social Welfare, who in his short speech referred to the large humanitarian work of the Orthodox Church in the country and stressed the fact that the President of Sierra Leone gave permit for an orphanage construction for the first time and he did so because of his trust and respect for the Orthodox Church, which has proved over the years that it has always been a selfless helper by the side of the wretched man under trial. What followed was the laying of the foundation stone of the orphanage in the courtyard of the Sacred Church of Ss Constantine and Helen.
Love Feast
A meal of love for the entire congregation followed in the courtyard of the Orthodox Academy. During that I had the opportunity to talk to the teaching staff of the Academy and be informed not only about the students’ progress, but also about the future curriculum and operation of the Academy. Late in the afternoon, on the way to the Cathedral, I witnessed an Ebola outbreak at the central square of the city. A young girl was trying to balance with the help of two young men and was constantly vomiting on the street- obvious Ebola symptoms. Some panic-stricken people around her were trying to help asking others for assistance in order to transport her to hospital. I felt worried seeing so many people being so close to a suspected case of the epidemic but at the same time I wondered what was more human, “to support the patient who needs help or to comply with the strict instructions that say to stay away from suspected cases and immediately alert the relevant authorities”? Unfortunately that is the way the epidemic spreads, many people are afraid of being characterized as informers when they report an incident to the authorities, others simply defy the danger.
Departure from Sierra Leone
The time of departure had come. The flight was scheduled for 4pm. The boat was leaving at 8 am. Naturally, we were not able to catch it. There were two options: to travel either on a small speedboat or by road. Traveling by speedboat took 30 minutes, while by car 4 hours. Fr. Themistocles did not trust the speedboat. Personally I did not trust the car and the hinterland. We prayed to God asking Him to enlighten us to choose the best route. We went to the port, we looked at the speedboat again and again, did a lot of thinking and still feeling puzzled, we talked with other passengers that would travel on the same route; eventually we decided to take the risk. Our captain supplied us with the necessary life jackets and set off at the scheduled time. The distance was 18 nautical miles. The sea was calm, the sky cloudy. In the middle of the route a bang was heard and immediately the speed decreased. Probably it was a mechanical problem. The captain’s assistant tried to fix something in the engine, without success. So did the captain, without success either. They assured us that they were able to handle the problem of the central engine and that they would continue with the backup engine at a lower speed. Thank God. I think that most passengers were terrified. Hopefully with Saint Nicholas’ help we managed to reach the opposite bank. What a relief! At the airport, we were screened for fever again and again. Papers, forms, identification particulars, cell phones, where we had stayed, where we had eaten, who we had met, whether we had attended a funeral. Even if one had no fever, one was likely to rise in temperature due to that incredibly tiring screening process and all those questions. We had been screened around 6 times by the time we boarded the plane. Once I went through passport control, a police officer told me that I should go with her to the aircraft loading area because they had noticed something strange in my suitcases. I was trying to think what that strange thing might be and ultimately I realized they meant the incense and the charcoal I had with me for Guinea and Côte d’Ivoire. Fortunately, all is well that ends well. At the last fever check before boarding the plane, we had the display recorded on the boarding pass, which we had to show upon arrival to prove that our temperature was the same.
Orthodox Diocese of Mozambique A calling for peace: Religious leaders and women at the call for reconciliation and peace in Mozambique and the Contribution of the Orthodox Church which was organized by AMUREDE ( Mozambican woman religious association and development )
Η πρόσκληση ήταν παλαιά. Οι ιερείς της φυλής των Λούο προσκαλούσαν τον Επίσκοπο να επισκεφθεί μια νέα ενορία στην ανατολική πλευρά της λίμνης Βικτώριας.
Εκεί, που η φύση, σε συνδυασμό με τη θάλασσα, τα βουνά, την τροπική βλάστηση, τα νησιά και τους ψαράδες δημιουργούν μια νέα εντελώς διαφορετική αίσθηση.
Επιτέλους! Ήταν αδύνατο να γίνει το ταξίδι αυτό νυχθημερόν. Χρειάστηκε μια μικρή διακοπή, διανυκτέρευση στο πουθενά και την επόμενη ξανά, συνέχεια άλλη διανυκτέρευση, αφού έπρεπε να συναντήσουμε τους πιστούς μας, μιας ακόμα νέας ενορίας, αυτή τη φορά στη φυλή των Κιψίκις και Κισί. Στο τέλος, φθάσαμε.
Μείναμε ακριβώς εκεί που συναντά, κανείς, τον Δημιουργό Του και αφήνει πια να μιλήσουν τα έργα των χειρών Του.
Έτσι, τη μέρα του Αγίου Φανουρίου πορευθήκαμε μέσα σε μια άνευ προηγουμένου διαδρομή. Ήλιος καυτερός, καταπράσινη η φύση με διαφορετικούς χρωματισμούς, λόγω της σπανιότητάς τους, δρόμος – φυσικά – ανύπαρκτος, σκόνη και τα παρόμοια.
Χρειάστηκε αρκετός χρόνος για να προσανατολιστούμε και να βρούμε τον ακριβή προορισμό μας. Μια προηγούμενη συνεννόηση με τον ιεροσπουδαστή που οδηγούσε τη μοτοσικλέτα του, έκανε τα πράγματα ευκολότερα, για να μπορέσουμε να φθάσουμε γρηγορότερα και ασφαλέστερα. Ώρα 8.30 το πρωί. Ήδη βρισκόμαστε εκεί όπου θα τελούνταν η θεία λειτουργία, αφού ξεκινήσαμε «όρθρου βαθέως».
Οι ιερείς περίμεναν. Όλα ήταν έτοιμα. Μια πρόχειρη κατασκευή με κλαδιά και φύλλα, ξηρά και φρέσκα, κάπως κάλυπτε τη σκεπή. Όλα κανονισμένα για την ακολουθία, πρόχειρα φυσικά. Η Αγία Τράπεζα, η Πρόθεση, το πάτωμα –ας πούμε- και τα καθίσματα για τον πιστό, τον νεόφυτο λαό του Κυρίου.
Μια αληθινή μυσταγωγία. Ποια σύγκριση μπορούσε να γίνει με τους καθεδρικούς ναούς των πρωτευουσών και των μεγαλουπόλεων! Εδώ παρίσταται και ευλογεί ο πανταχού παρών. Όλα έγιναν κατά την τάξη και εδώ έγινε, ακριβώς, το ίδιο μυστήριο της Θείας του Κυρίου μας συγκατάβασης. Πλούτος εσωτερικός, βαθύς, πνευματικός.
Οι άνθρωποι απλοί, μικροί και μεγάλοι, δείχνουν πόσο σίγουρη ήταν η επιλογή τους αυτή. Έψαλλαν στη δική τους διάλεκτο. Ήλθαν στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας με τάξη και κατάνυξη.
Όλα λειτούργησαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αφού οι ιερείς, απόφοιτοι της Πατριαρχικής μας Σχολής - νεώτεροι και παλαιότεροι - είχαν γνώσεις αρκετές και μόρφωσαν τον κόσμο κατάλληλα.
Σκέφτηκα ότι δεν είχα άλλη επιλογή από το επικαλεστώ τις πρεσβείες του Αγίου της ημέρας εκείνης και ονομασθεί η νέα αυτή ενορία στο όνομά του Αγίου Φανουρίου μάρτυρος του νεοφανούς.
Μια νέα ακόμη ευλογημένη πορεία μέσα στις ανεξερεύνητες βουλές του Θεού.
Στηρίχθηκε ο κόσμος, αναπαύθηκαν οι ψυχές των ανθρώπων, ξεκουράστηκαν και ανάπνευσαν, έστω και με κάποια καθυστέρηση 2000 τόσων χρόνων, γνώρισαν όμως τον Χριστό, έτσι, ακριβώς, όπως Εκείνος ήλθε, μέσα στην απλότητα, την αθωότητα και τη φτώχεια.
On 28th August 2015, His Beatitude Theodoros II, Pope and Patriarch of Alexandria and All Africa, who is in Moscow on the final leg of his pilgrimage to Russia, concelebrated with the Most Holy Patriarch Kirill of Moscow at the Patriarchal Cathedral of the Dormition of the Theotokos in the Kremlin, on the occasion of the great feast of the Dormition of the Theotookos according to the Old Calendar.
Concelebrating at the gloroious Eucharistic Synaxis were the Metropolitans Athanasios of Cyrene, Ilarion of Volokalamsk, Arsenios of Istras, Archbishop Mark of Egorievsk and the Bishops Meletios of Naucratis, Sergios of Solnetsgorsk and Savvas of Voskresenski.
During the Patriarchal Divine Liturgy His Holiness patriarch Kirill ordained Deacon Dmitry to the Priesthood, and before the dismissal spoke to the large congregation in rich theological terms about the figure of the Most Holy Theotokos and did not fail to express his joy at the presence of the Alexandrian Primate in the Russian capital, and the bonds of love between the two Churches.
His Beatitude then thanked Patriarch Kirill for his hospitality over the many days of his visit, emphasized the unbreakable ties between the two Patriarchates since old times and expressed the support of the Alexandrian Church on the side of patriarch Kirill regarding the Ukrainian issue.
Immediately after the dismissal a festive Meal was hosted at the Patriarchal Palace within the Kremlin and then the two Primates had private successive talks for a long period on all the issues of ecclesiastical affairs, and in the end made important statements about missionary work both in Africa as well as in the far extreme ends of Russia, and the need of the evangelization of the nations.
Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου στις 10.15.π.μ. στην Ιερά Μονή Παναγίας Χρυσοπηγής στο Πολυδένδρι Αττικής μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας, θα πραγματοποιηθεί η παρουσίαση της 4ης αποστολής στην Ουγκάντα με τίτλο :"Αφρική καλημέρα-Παρουσίαση της 4ηςαποστολής μας στην Ουγκάντα.Στην εκδήλωση αυτή οι εθελοντές της 4ης αποστολής θα καταθέσουν τις προσωπικές τους εμπειρίες και μαρτυρίεςαπό την Ουγκάντα,ενώ θα παρουσιαστεί πλούσιο φωτογραφικό και κινηματογραφικό υλικό από την 4ηαποστολή.Στο τέλος της εκδηλώσεως θα πραγματοποιηθεί φιλανθρωπικό Αφρικάνικο παζάρι με είδη που δημιουργούν οι Ορθόδοξοι αδελφοί μαςαπό την Ουγκάντα,με σκοπό την ενίσχυση της Ιεραποστολής ενώ στο τέλος της εκδηλώσεως θα διατεθούν και κουμπαράδες της Ιεραποστολής για όσους θα ήθελαν να βοηθήσουν την Ιεραποστολή και με αυτόν τον τρόπο. Οι κουμπαράδες θα μαζευτούν τον Ιούνιο του 2016 ,όταν πρώτα ο Θεός η Ιερά Μονή Παναγίας Χρυσοπηγής θα πραγματοποιήσει την 5ηαποστολή στην Ουγκάντα. Σας περιμένουμε με χαρά!!
Ιεραποστολικός Σύνδεσμος "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός" ( Θεσσαλονίκη)
Οι οικονομικοί πόροι, που με αγώνα και αγωνία περισυλλέγει ο Σύνδεσμος, αποστέλλονται στον προορισμό τους είτε ως συνάλλαγμα είτε ως δέματα με τρόφιμα και ρουχισμό είτε λαμβάνουν μία από τις παρακάτω ιδιαίτερες μορφές βοήθειας:α) Εκκλησιαστικά είδη: Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται άμφια ιερέων, ιερά σκεύη και καλύμματα Αγίας Τραπέζης, καμπάνες, εκκλησιαστικά - λειτουργικά βιβλία, εικόνες, κεριά, κρασί (νάμα), ελαιόλαδο, θυμίαμα κλπ. Είναι είδη απαραίτητα για την λειτουργική - μυστηριακή ζωή της κάθε Εκκλησίας, των πιστών. β) Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη: Για την στήριξη του εν γένει κοινωνικοανθρωπιστικού έργου, σε πολλά Κλιμάκια που δεν έχουν δυνατότητα εξεύρεσης φαρμάκων από τις τοπικές αγορές, αποστέλλει φάρμακα για την αντιμετώπιση των λοιμωδών ασθενειών (φυματίωση, ελονοσία, ηπατίτιδα, λέπρα, AIDS κλπ.). Επίσης, για τις παιδικές ασθένειες, εκτός των φαρμάκων αποστέλλει πολυβιταμινούχες παιδικές τροφές. γ) Γεωργοκτηνοτροφικά: Σε Ιεραποστολικά Κλιμάκια τα οποία έχουν δημιουργήσει φάρμες για καλλιέργειες και κτηνοτροφικές μονάδες, αποστέλλει φυτοφάρμακα, σπόρους, εργαλεία κηπουρικής, ηλεκτρογεννήτριες, συστήματα άρδευσης, μηχανήματα και ό,τι άλλο ζητηθεί. Κατά το παρελθόν εστάλησαν τρακτέρ στο Κονγκό. Για τα ζώα (αγελάδες, πρόβατα, κότες, χοίροι κ.α.) ο Σύνδεσμος αποστέλλει ιχνοστοιχεία, εμβόλια, φάρμακα, βιταμίνες κλπ. δ) Εκπαιδευτικά: Στα Ιεραποστολικά Κλιμάκια που λειτουργούν Δημοτικά Σχολεία, Γυμνάσια και Λύκεια, αποστέλλει μεγάλες οικονομικές βοήθειες για την ανέγερση και συντήρηση των κτιρίων. Καλύπτονται σε μόνιμη βάση οι μισθοί δασκάλων και καθηγητών και για την μηχανοργάνωση των εκπαιδευτηρίων αγοράζονται ηλεκτρονικοί υπολογιστές, εκτυπωτές, φωτοτυπικά κλπ. Τελευταία, ο Σύνδεσμος έχει μειώσει την αποστολή υλικών αγαθών διότι έχουν αυξηθεί υπέρογκα τα έξοδα αποστολής. Έτσι, τα Ιεραποστολικά Κλιμάκια εδώ και πέντε χρόνια ενισχύονται κυρίως χρηματικά. ε) Ανέγερση Ι. Ναών και Ιδρυμάτων και κατασκευή άλλων εγκαταστάσεων: Από της συστάσεως του Συνδέσμου, με δωρεές μικρών και μεγάλων ευεργετών, πραγματοποιήθηκαν
Αγορά οικοπέδων μετά κτισμάτων για την εγκατάσταση τεσσάρων (4) Ιερών Επισκοπείων
Αγορά οικοπέδων, ανέγερση και εξοπλισμός τριάντα τεσσάρων (40) Ιερών Ναών
Ανακαινίσεις και εξοπλισμός είκοσι τριών (22) Ιερών Ναών
Ανέγερση τεσσάρων (4) Νηπιαγωγείων
Αγορά οικοπέδων και ανέγερση επτά (7) Δημοτικών Σχολείων
Οικονομική ενίσχυση για την ανέγερση πέντε (5) Δημοτικών Σχολείων
Ανέγερση τριών (3) Γυμνασίων και μιας (1) Φυσικομαθηματικής Σχολής
Ανέγερση μιας (1) Τεχνικής Σχολής και μιας (1) Αγροτικής Σχολής
Εξοπλισμός μιας (1) Σχολής Κωφαλάλων
Ανέγερση μιας (1) Ακαδημαϊκής Σχολής
Ανέγερση τεσσάρων (4) Ιατρείων
Οικονομική ενίσχυση για την ανέγερση δύο (2) Κλινικών
Ανέγερση ενός (1) Ορφανοτροφείων
Ανέγερση τεσσάρων (4) Εργαστηρίων Ραπτικής
Ανέγερση δεκατεσσάρων (14) κατοικιών Ιερέων και δασκάλων
Ανέγερση τεσσάρων (4) Πνευματικών Κέντρων
Ανέγερση οκτώ (8) κτισμάτων (συνεργείων, αποθηκών, μαγειρείων και ενός ξενώνα)
Όρυξη τριών (3) πηγαδιών
Αγορά δύο (2) μεγάλων οικοπέδων για ανέγερση στο μέλλον σχολείων και Ιερών Ναών
Χρηματοδότηση δύο (2) γεωργοκτηνοτροφικών προγραμμάτων
στ)Φιλοξενία Ιεραποστολικών προσώπων: Ο Σύνδεσμος παρέχει την καλύτερη δυνατή φιλοξενία σε όλα τα Ιεραποστολικά πρόσωπα (Αρχιερείς, ιερείς, μοναχούς, λαϊκούς) που επισκέπτονται την Θεσσαλονίκη ή διέρχονται προς Άγιο Όρος. Επίσης, φροντίζει για την έκδοση εισιτηρίων των πιστών εκείνων που ανιδιοτελώς προσφέρονται να εργαστούν στις Ιεραποστολές για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Καλύπτει όλα τα έξοδα διαμονής και φοίτησης νέων από τις ιεραποστολικές χώρες που σπουδάζουν στην Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή της Θεσσαλονίκης ή στην Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ.
Hey Melbourne, if you cant make it to see Fr Themi Adamopoulo while in town, why not sponsor one of our P4K supporters doing the 2015 Melbourne Marathon. Click below to read more
Home > Melbourne Marathon – Sponsor Me Melbourne Marathon – Sponsor Me Tweet On October 18th this year I, Katie Pallot, have set myself a challenge to run the Melbourne half marathon of 21km to raise money for the mission in Sierra Leone led...
Στην αρχή ήταν για μένα ένα φιλανθρωπικό έργο με πολλές διαστάσεις. έπειτα, μια εμπειρία παραστατική κι 'εντονη δια στόματος φίλων και ατόμων που το έζησαν προηγούμενες χρονιές. Τώρα δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω ως έργο και εμπειρία, είναι κάτι πολύ πιο δυνατό.
Φτάνοντας στην Ουγκάντα, φέρνεις τη νοοτροπία, τον τρόπο σκέψης, τις ιδιοτροπίες και τα "προβλήματα"που κουβαλάς, για να το ζήσεις όμως ως βίωμα πρέπει όχι μόνο να τα αφήσεις πίσω, αλλά και να τα αναθεωρήσεις. Δύσκολο το έργο.
Οι Ουγκαντέζοι φίλοι μας, όμως, σε βοηθούν με τον πιο όμορφο τρόπο. Ευτυχία !!.
Μια ευτυχία που αρκείται στα λίγα έως και μηδαμινά, γεγονός που μου προκάλεσε όχι οίκτο αλλά θαυμασμό.Αλληλεγγύη, ταπεινό φρόνημα, αγάπη για το Θεό τεράστια χαμόγελα κι όλα αυτά σε σημείο που να αναλογίζεται κανείς πως η φτώχεια εντέλει δεν συνδέεται άμεσα με τη δυστυχία.
Στην Ουγκάντα η λέξη φιλοξενία απέκτησε, στα δικά μου μάτια, την πραγματική της σημασία, Φιλοξενία στον ξένο χωρίς τον όρο του τουρίστα. Άνθρωποι, που εμείς θα τους χαρακτηρίζαμε "λαό δυστυχισμένο, χωρίς ιδιαίτερη παιδεία και πολιτισμένους-ευρωπαικούς τρόπους", αγκάλιαζαν τον λευκό που τόσο τους εκμεταλλεύεται χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί κατανοούσαν τη διαφορετικότητα των ανθρώπων. Άνθρωποι χωρίς ιστορική πίστη και ορθόδοξη παράδοση, που μόλις πριν κάποιες δεκαετίες ήρθαν σε επαφή με την ορθοδοξία, και που όμως έχουν πίστη ειλικρινή και ζωντανή. Το Θεό εκεί σχεδόν τον αγγίζει κανείς, οι πιστοί του τον προσελκύουν.
Νομίζω,λοιπόν, πως περισσότερα πήρα παρά έδωσα.
Γκρι κύριοι και μπεζ κυρίες στα δελτία των 8.00 μας ρωτούν απειλητικά αν θα γίνουμε Ουγκάντα. Τελικά, ίσως και να μας χρειάζεται λίγη Ουγκάντα, για να παραμείνουμε ακόμα άνθρωποι.
*Η Χριστίνα Μαρκοπούλου είναι φοιτήτρια Παιδαγωγικής και βοήθησε τον Αύγουστο του 2015 εθελοντικά στην Ιεραποστολική προσπάθεια της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα.Ο Θεός να την ευλογεί.Ευχαριστούμε "από καρδιάς πολύ"
Rev. Fr. Petros BICAMUMPAKA a third year student at Makarios Archbishop of Cyprus Patriarchal Seminary is glorifying God in his own words: “…at least our church is roofed, if it rains we shall not have problems as it used to be in two years ago…; now we are praying God to uplift us to the next level for paving, doors and windows…” These were the views of him and parishioners from Holy Trinity Parish, Nyamata Sector, Bugesera District, in Eastern Province of Rwanda. Yesterday the 3rd September 2015; His Grace Innocentios, the Bishop of Orthodox Diocese of Burundi and Rwanda paid them a surprise visit on his way to Burundi. Thank you for your continuous prayers.
Cordially! From the Bishop's Desk Office in Kigali
.webp)
.jpg)
